Een vochtig einde aan zes weken US
Door: Els
Blijf op de hoogte en volg Jaap en Els
03 Augustus 2018 | Verenigde Staten, Richmond
Richmond, Virginia, donderdag 2 augustus 2018
Over zon, regen en mist met twee beren en een wilde kalkoen als slotakkoord
Al zo lang als we hier zijn, roept Jaap: ‘Ik wil een beer zien’ en dat moet in de streek waar we de laatste dagen waren een koud kunstje zijn: de zwarte beer is hét dier van Virginia en van Shenondoah een van de oudste Nationale Parken in de USA . Maar we kwamen ze maar niet tegen. Tot gisteren, op dag 40 van onze reis van 42 dagen, was het raak ook: kort na elkaar een beer en vooral de eerste stond ons toe dat we hem (of haar?) uitgebreid bewonderden.
Maar laten we beginnen bij het begin. Na afloop van de cursus hadden we een paar blanco dagen voor ons liggen die niet al vooraf door ons waren ingevuld. Op maandag hebben we Montecello het vroegere landgoed van Jefferson, de auteur van de Onafhankelijkheidsverklaring (wat elk jaar op de Fourth of July in het hele land wordt gevierd) bezocht. In ’s mans biografie zitten veel controversiële zaken. Een bijzonder stuk Amerikaanse geschiedenis ook gerelateerd aan de slavernij. Het was een heel bijzonder en leerzaam bezoek. In dit verslag geen foto’s daarvan.
Op dinsdag namen we afscheid van onze gastvrouw en gastheer in Keswick. We hebben het fijn gehad bij ze en er zijn snode plannen voor een nieuwe cursus over een twee jaar. We reden naar Charlottesville om een wegenkaart van Virginia te kopen. Kwamen in een geweldige boekwinkel terecht (waar ook een Starbucks was!). Het was ondertussen gaan regenen, maar ja, we wisten al dat de verwachtingen niet al te best waren. Dus gewoon doorgaan was het parool en dat betekende dat we de Blue Ridge Parkway zijn gaan rijden. Je moet je voorstellen dat je dan min of meer over de bovenrand van een langgerekte beboste bergrug rijdt met links en rechts mooie view points. Toen we begonnen was het weliswaar minder gaan regenen maar flink mistig wat het uitzicht uiteraard niet ten goede kwam. Toch was het een mooie route en het geluk was met ons: de mist trok weg en de zon kwam door.
Iets voor het einde van de trail zijn we van de route afgeweken om naar het Natural Bridge State Park te gaan. Natuurlijk vanwege de natural bridge daar. Wat wel grappig was: het stadje daar heet ook Natural Bridge. Eigenlijk was er een hele toestand om e brug heen gebouwd, een beetje pretpark-achtig. Maar de brug was erg groot en mooi en naar de waterval een ietsje verderop was best een leuke wandeling. Daarna hebben we in een prima hotel in Staunton overnacht.
Woensdag stond Shenondoah National Park hoog op de lijst. Waar we dinsdag in zuidelijke richting over de bergruggen waren gereden zouden we dat nu in noordelijke richting gaan doen. Maar dit park is veel langer (bijna 160 km), telt veel viewpoints, je kunt er mooie wandelingen maken en de beer is er zo ongeveer de plaatselijke knuffel. Bij het ontbijt zagen we de weersverwachting op de televisie: de kans op regen was voor dit gebied 85% met veel kans op thunderstorms. Niet zo bemoedigend dus en toen we het park naderden zagen we de wolkenslierten boven de heuvelrug hangen. Tussen wolkenslierten in reden we over de bosweg de bergkam op. Het was wel droog. Al gauw klaarde het zelfs op en met alle geluk van de wereld zijn we de hele verdere dag over de zogenaamde Skyline Drive gereden en hebben genoten van de prachtige uitzichten. Hier loopt overigens ook de Apalache Trail, een nationale trail die in zijn totaliteit wel 2100 mijl lang is (van Maine naar Georgia). De trail kruist een paar keer de weg en af en toe zagen we wandelaars op deze trail.
Aan het eind van de dag (we hadden tot nu toe alleen een keer een hert gezien), jawel hoor, helemaal raak! Langs de kant van de weg was in de berm een wat jonge beer uitvoerig aan het grazen. Druk foto’s makend zijn we heel langzaam langs gereden, verderop zijn we omgekeerd en nog eens langsgereden en nog steeds was hij er. Jammer voor een groepje Canadese motorrijders was dat de beer schrok van het lawaai van hun motoren en er snel vandoor ging. We reden verder en hadden opnieuw geluk. Iets verderop opnieuw een beer langs de kant van de weg. Hij hoorde ons, sprong op een muurtje en toen aan de andere kant er weer af, we zagen aan het bewegen van de bosjes nog welke kant hij uitging en dat was het. Maar Jaap had wel kans gezien gauw nog een paar foto’s te maken! Bij de Parkuitgang staken een paar hertjes over, van die echte Bambi’s met vlekjes, helaas waren we voor een foto net iets te laat. Het was de hele dag droog gebleven maar nu begon het er dreigend uit te zien. Ons hotel was vlakbij in de plaats Front Royal. Hard hollend gingen we met onze bagage naar binnen, want een enorme hoosbui brak los.
Vandaag was het onze laatste dag. Om de terugreis naar Richmond (vanwaar we morgen vertrekken) wat interessanter te maken besloten we de Skyline Drive door Shenondoah NP nog een stukje terug te rijden. Het was bewolkt en opnieuw hingen wolkenflarden boven de bergen. Vrij aan het begin van het park zagen we in de berm een wilde kalkoen, dat was het vandaag wat dieren betreft. We zagen op de ridge de overgang van het weer van half bewolkt met zon overgaan naar bewolkt en regen, maar dat gaf wel prachtig gekleurde wolkenpartijen. Toen we het park verlieten begon het te regenen en het werden heftige wolkbreuken. We reden over een kleine highway (scenic road) door het platteland. Door het heuvelachtige karakter, soms deed het wel een beetje aan Limburg denken, ontstonden er langs de weg grote plassen en zo af en toe washes. We hebben gehoord dat er lokaal serieuze overstromingen en problemen zijn geweest. Op weg naar ons hotel in Richmond kwamen we langs een pleintje dat blank stond en waar kinderen op hun blote voeten door het water banjerden.
Dat brengt ons op het weer. Hier in de USA was de maand juli een recordmaand met enorm hoge gemiddelde temperaturen en dat dan vooral in Utah en Arizona waar wij dus waren. Death Valley tekende voor de warmste dag, het was 127 graden Fahrenheit, dat is meer dan 50 graden Celsius! Ze kwamen daar aan een maandgemiddelde van 120 graden Fahrenheit. Het was dus ook voor ons tijdens de eerste weken van ons verblijf erg warm. Dat veranderde wel toen we hier in Virginia kwamen. Hier is het in de zomer vaak erg heet en droog en dat is nu helemaal anders. Het land is ongekend groen en er valt ongebruikelijk veel regen.
We hebben natuurlijk ook steeds de berichten uit Nederland gevolgd en weten dus dat de warmte en droogte inmiddels al lang niet leuk meer zijn en zo onderhand een rampzalig karakter krijgen. We bereiden ons er op voor dat als we zaterdag thuiskomen dat in een warm en benauwd Nederland zal zijn. Als we dan in de trein naar Maastricht stappen, vrezen we dat we dit keer niet zullen genieten van dat Nederland zo fris en groen is maar dat we bezorgd zullen kijken naar de gevolgen van de droogte en de warmte voor de mensen, de dieren en het land. We hebben het idee dat op veel meer plaatsen op de wereld het weer niet is zoals we gewend zijn.
Misschien een wat somber beeld, maar dat willen we niet de afsluiting van dit verslag laten zijn. We zijn zes weken door dit prachtige land getrokken, hebben bijzondere mensen ontmoet, hebben nieuwe en vertrouwde landschappen gezien. Het was fijn om dat met jullie te delen en het was leuk om daar reacties op te krijgen. Daar willen we zeker de reacties van Lili noemen, want zo kregen we vanzelf allerlei aanvullende informatie zo maar gratis en voor niets (en die zitten er nu ook weer bij!). Naar huis gaan is ook fijn: lekker genieten van eigen huis en omgeving, familie, vrienden, lekker bruin brood enzovoorts.
Iedereen veel lieve groeten van ons beiden en (deo volente) volgend jaar weer.
Jaap en Els
Over zon, regen en mist met twee beren en een wilde kalkoen als slotakkoord
Al zo lang als we hier zijn, roept Jaap: ‘Ik wil een beer zien’ en dat moet in de streek waar we de laatste dagen waren een koud kunstje zijn: de zwarte beer is hét dier van Virginia en van Shenondoah een van de oudste Nationale Parken in de USA . Maar we kwamen ze maar niet tegen. Tot gisteren, op dag 40 van onze reis van 42 dagen, was het raak ook: kort na elkaar een beer en vooral de eerste stond ons toe dat we hem (of haar?) uitgebreid bewonderden.
Maar laten we beginnen bij het begin. Na afloop van de cursus hadden we een paar blanco dagen voor ons liggen die niet al vooraf door ons waren ingevuld. Op maandag hebben we Montecello het vroegere landgoed van Jefferson, de auteur van de Onafhankelijkheidsverklaring (wat elk jaar op de Fourth of July in het hele land wordt gevierd) bezocht. In ’s mans biografie zitten veel controversiële zaken. Een bijzonder stuk Amerikaanse geschiedenis ook gerelateerd aan de slavernij. Het was een heel bijzonder en leerzaam bezoek. In dit verslag geen foto’s daarvan.
Op dinsdag namen we afscheid van onze gastvrouw en gastheer in Keswick. We hebben het fijn gehad bij ze en er zijn snode plannen voor een nieuwe cursus over een twee jaar. We reden naar Charlottesville om een wegenkaart van Virginia te kopen. Kwamen in een geweldige boekwinkel terecht (waar ook een Starbucks was!). Het was ondertussen gaan regenen, maar ja, we wisten al dat de verwachtingen niet al te best waren. Dus gewoon doorgaan was het parool en dat betekende dat we de Blue Ridge Parkway zijn gaan rijden. Je moet je voorstellen dat je dan min of meer over de bovenrand van een langgerekte beboste bergrug rijdt met links en rechts mooie view points. Toen we begonnen was het weliswaar minder gaan regenen maar flink mistig wat het uitzicht uiteraard niet ten goede kwam. Toch was het een mooie route en het geluk was met ons: de mist trok weg en de zon kwam door.
Iets voor het einde van de trail zijn we van de route afgeweken om naar het Natural Bridge State Park te gaan. Natuurlijk vanwege de natural bridge daar. Wat wel grappig was: het stadje daar heet ook Natural Bridge. Eigenlijk was er een hele toestand om e brug heen gebouwd, een beetje pretpark-achtig. Maar de brug was erg groot en mooi en naar de waterval een ietsje verderop was best een leuke wandeling. Daarna hebben we in een prima hotel in Staunton overnacht.
Woensdag stond Shenondoah National Park hoog op de lijst. Waar we dinsdag in zuidelijke richting over de bergruggen waren gereden zouden we dat nu in noordelijke richting gaan doen. Maar dit park is veel langer (bijna 160 km), telt veel viewpoints, je kunt er mooie wandelingen maken en de beer is er zo ongeveer de plaatselijke knuffel. Bij het ontbijt zagen we de weersverwachting op de televisie: de kans op regen was voor dit gebied 85% met veel kans op thunderstorms. Niet zo bemoedigend dus en toen we het park naderden zagen we de wolkenslierten boven de heuvelrug hangen. Tussen wolkenslierten in reden we over de bosweg de bergkam op. Het was wel droog. Al gauw klaarde het zelfs op en met alle geluk van de wereld zijn we de hele verdere dag over de zogenaamde Skyline Drive gereden en hebben genoten van de prachtige uitzichten. Hier loopt overigens ook de Apalache Trail, een nationale trail die in zijn totaliteit wel 2100 mijl lang is (van Maine naar Georgia). De trail kruist een paar keer de weg en af en toe zagen we wandelaars op deze trail.
Aan het eind van de dag (we hadden tot nu toe alleen een keer een hert gezien), jawel hoor, helemaal raak! Langs de kant van de weg was in de berm een wat jonge beer uitvoerig aan het grazen. Druk foto’s makend zijn we heel langzaam langs gereden, verderop zijn we omgekeerd en nog eens langsgereden en nog steeds was hij er. Jammer voor een groepje Canadese motorrijders was dat de beer schrok van het lawaai van hun motoren en er snel vandoor ging. We reden verder en hadden opnieuw geluk. Iets verderop opnieuw een beer langs de kant van de weg. Hij hoorde ons, sprong op een muurtje en toen aan de andere kant er weer af, we zagen aan het bewegen van de bosjes nog welke kant hij uitging en dat was het. Maar Jaap had wel kans gezien gauw nog een paar foto’s te maken! Bij de Parkuitgang staken een paar hertjes over, van die echte Bambi’s met vlekjes, helaas waren we voor een foto net iets te laat. Het was de hele dag droog gebleven maar nu begon het er dreigend uit te zien. Ons hotel was vlakbij in de plaats Front Royal. Hard hollend gingen we met onze bagage naar binnen, want een enorme hoosbui brak los.
Vandaag was het onze laatste dag. Om de terugreis naar Richmond (vanwaar we morgen vertrekken) wat interessanter te maken besloten we de Skyline Drive door Shenondoah NP nog een stukje terug te rijden. Het was bewolkt en opnieuw hingen wolkenflarden boven de bergen. Vrij aan het begin van het park zagen we in de berm een wilde kalkoen, dat was het vandaag wat dieren betreft. We zagen op de ridge de overgang van het weer van half bewolkt met zon overgaan naar bewolkt en regen, maar dat gaf wel prachtig gekleurde wolkenpartijen. Toen we het park verlieten begon het te regenen en het werden heftige wolkbreuken. We reden over een kleine highway (scenic road) door het platteland. Door het heuvelachtige karakter, soms deed het wel een beetje aan Limburg denken, ontstonden er langs de weg grote plassen en zo af en toe washes. We hebben gehoord dat er lokaal serieuze overstromingen en problemen zijn geweest. Op weg naar ons hotel in Richmond kwamen we langs een pleintje dat blank stond en waar kinderen op hun blote voeten door het water banjerden.
Dat brengt ons op het weer. Hier in de USA was de maand juli een recordmaand met enorm hoge gemiddelde temperaturen en dat dan vooral in Utah en Arizona waar wij dus waren. Death Valley tekende voor de warmste dag, het was 127 graden Fahrenheit, dat is meer dan 50 graden Celsius! Ze kwamen daar aan een maandgemiddelde van 120 graden Fahrenheit. Het was dus ook voor ons tijdens de eerste weken van ons verblijf erg warm. Dat veranderde wel toen we hier in Virginia kwamen. Hier is het in de zomer vaak erg heet en droog en dat is nu helemaal anders. Het land is ongekend groen en er valt ongebruikelijk veel regen.
We hebben natuurlijk ook steeds de berichten uit Nederland gevolgd en weten dus dat de warmte en droogte inmiddels al lang niet leuk meer zijn en zo onderhand een rampzalig karakter krijgen. We bereiden ons er op voor dat als we zaterdag thuiskomen dat in een warm en benauwd Nederland zal zijn. Als we dan in de trein naar Maastricht stappen, vrezen we dat we dit keer niet zullen genieten van dat Nederland zo fris en groen is maar dat we bezorgd zullen kijken naar de gevolgen van de droogte en de warmte voor de mensen, de dieren en het land. We hebben het idee dat op veel meer plaatsen op de wereld het weer niet is zoals we gewend zijn.
Misschien een wat somber beeld, maar dat willen we niet de afsluiting van dit verslag laten zijn. We zijn zes weken door dit prachtige land getrokken, hebben bijzondere mensen ontmoet, hebben nieuwe en vertrouwde landschappen gezien. Het was fijn om dat met jullie te delen en het was leuk om daar reacties op te krijgen. Daar willen we zeker de reacties van Lili noemen, want zo kregen we vanzelf allerlei aanvullende informatie zo maar gratis en voor niets (en die zitten er nu ook weer bij!). Naar huis gaan is ook fijn: lekker genieten van eigen huis en omgeving, familie, vrienden, lekker bruin brood enzovoorts.
Iedereen veel lieve groeten van ons beiden en (deo volente) volgend jaar weer.
Jaap en Els
-
03 Augustus 2018 - 07:33
Maarten:
Goede reis naar huis.
Het is hier idd nog steeds erg warm. Maar ik geloof dat veel zaken goed geregeld zijn. Je mag nog van alles doen. De boeren hebben natuurlijk zware pech...behalve de wijnboer in Maastricht, die is al tien keer op tv geweest. Mijn tip: skip het appartement en ga direct door naar Neercanne en drink er eentje tussen de druiventrossen. -
03 Augustus 2018 - 08:27
Frans Philippens:
Beste Els en Jaap,
Dankjulliewel voor de mooie verslagen van jullie reis.
Een goede terugreis gewenst van Frans -
03 Augustus 2018 - 11:19
Nelly Peijmen:
weer een mooi verslag. Breng wat regen mee naar huis -
03 Augustus 2018 - 11:49
Hans Van Der Wal:
Hoop jullie dan ook wet gauw te zien- ja natuurlijk deo volente, maar daat zit het meestal wel goed mee!
Liefs en goeds,
Hans -
03 Augustus 2018 - 16:02
Corrie En Gerard:
welkom thuis en bedankt voor de prachtige foto,s en verhalen !!!
groetjes van corrie en gerard -
03 Augustus 2018 - 16:04
Hélène:
Ha lieve mensen, jullie hebben veel prachtervaringen opgedaan!
Alles komt goed hier: stel je in op de kleur geel, okers en sahara, dan weet je dat je in je land bent. a.s. Woensdag gaat het regenen, maar onze astroloog weerman geeft aan, dat we tot
half november mogen genieten van warmte.
Op weekend 25, 26 augustus ben ik op Kunsplein Maastricht!
Een heel goede reis jullie van harte toegewenst!!!! -
03 Augustus 2018 - 19:04
Lili:
Ooooooh riep ik vanmorgen vroeg bij het zien van zúlke mooie vlinders dat ik geen koffie nodig had om wakker te worden. Wat een uitsmijter als eindverslag!! Ze wonnen het van de Blue Ridge Parkway & Skyline Drive, die ik me voornamelijk herinner door de irritante hoeveelheid medemensen die bij iedere outlook m'n uitzicht stonden te bederven, een uitzicht dat overigens door de voortdurende hitte met daardoor veel air-pollution het uitzicht aanzienlijk vertroebelde. Jullie blauwe lucht met witte wolkjes is inderdaad een geschenk uit de hemel.
En gefeliciteerd met de beer, had niet gedacht dat zo'n beest op een muurtje kon springen.
Dus nu even inzoomen op het huiswerk, je hebt bijzondere dingen gevangen Jaap, en ik heb weer vreselijk veel plezier gehad bij de namenjacht.
11. is een beetje te ver af om precies te kunnen zijn, maar ziet er uit als distels. Dat is het favoriete restaurant voor vlinders, en dat is weer feest voor de camera!
13. het purperen geval is in ieder geval een distelsoort, spear thistle. In veel staten (o.a.. Oregon, Idaho, Montana) vallen de meeste distelsoorten onder noxious weeds, met strenge regels om de verspreiding tegen te gaan, zoals ik leerde bij de paardrijtochten. Hooi mocht niet van buiten de staat komen, en uitgebreide wasbeurten van het onderstel en wielen van de trailers bij het passeren van staatsgrenzen. De witte bloemetjes en bolletjes zijn van de Black Nightshade, de besjes verkleuren zwart, nachtschade soort dus giftig.
14 & 15 Jaja dat geloof je niet – en ik dus eerst ook niet – maar die twee zijn dezelfde soort, en nog gekker, kijk even in het eerste verslag want daar vloog ook al een soortgenoot maar dan in zwart-roomwit. En ze heten allemaal Eastern Tiger Swallowtails, maar die in Oregon is dat toch duidelijk niet, Eastern bedoel ik. De zwarte (14) is de female, de kleurrijke (15) is uiteraard - want gebruikelijk in de dierenwereld - de male, en de zwartwitte nou die blijkt toch een andere naam te hebben dan tiger, maar is hetzelfde... dit is wat ervan gezegd wordt: "The Pale Swallowtail, which is in a family of more than 550 butterfly species, is among the largest butterflies in the region and similar to the Western Tiger Swallowtail."
Dus: er is een Eastern en een Western Tiger Swallowtail, van de Eastern weten we nu ook hoe mevrouw er uitziet en van de Western dat die zich ook wel als Pale Swallowtail voordoet. Waarvan acte!
Weetje: Deze vlinder is het State Insect van Virginia.
31. Dit was de oorzaak van het matineuze Oooooh... Hoe krijgen ze het verzonnen! Naam: Red-spotted Purple. De niet zichtbare bovenkant is ter compensatie verbijsterend saai: effen blauw met een wit randje...
40. Common milkweed, een maaltijdtopper bij het volgende juweeltje (dat zo te zien op een milkweedblaadje zit):
41. De Monarch vlinder. Dit is het piece de resistance van je hele collectie!
Eerstens: Is wereldberoemd vanwege z'n epische migratie patroon: jaarlijks vanaf de late zomer vliegen ze in grote groepen van het Noorden/Canada naar Californië en Mexico, en in het voorjaar in omgekeerde richting. Hun aantal neemt af, oorzaken milieuproblemen als insecticiden en bomenkap. Tweedens: alsof dat niet genoeg is, het is van zeven staten de State Butterfly. Of insect, dat is nogal duister.
54 White Blazing Star
56 Green June Beetle
57 Dank voor het verzoeknummer, al is het niet moeders leukste!
85 Nog even over dit type barn, want dat is een gebruikelijk beeld in Wisconsin (de dairy state) en heet dan ook Wisconsin Barn type. Daar staat dan standaard een silo naast (zoals op jullie foto 88 te zien), het ontbreken ervan duidt erop lijkt me dat dit geen "bedrijfsgebouw" is.
Weetje: die karakteristieke punt bovenaan heeft een paar namen, zoals Crows Beak en Widows Peak (lijkt op het kapje dat in vroeger tijden bij de weduwenstatus hoorde) en diende als ophaalpunt voor hooi optakelen - zoals bij de Amsterdamse grachtenhuizen. Daar hoort dan ook een luik onder te zitten maar dat zie ik niet.
Lieve lieve mensen wat jammer dat de koek alweer op is, en dankjulliewel voor het laten meegenieten. Hoe je het voor elkaar krijgt weet ik niet, maar het is geweldig. Deze keer had ik veel tijd om mee te reizen en ik ben blij dat het speurwerk zowel voor jullie als mezelf een beetje bijgedragen heeft aan het op die manier ook zichtbaar maken wat voor bijzondere dingen jullie gezien hebben. Een goede reis terug en we spreken elkaar vóór ik aan mijn tripje begin. Bon voyage!
(Jaaa – weer lekker bruin brood, dat denk ik ook altijd!)
-
03 Augustus 2018 - 20:53
Miriam :
Wat n mooie verhalen en belevenissen! Hier nog steeds heel warm maar ergens begint het ook te wennen . Het is aanpassen en vooral rustig aan doen. Heb een goede terugreis!
Liefs Miriam -
03 Augustus 2018 - 22:45
Leonie:
Hoi Els en Jaap,
Op de valreep nog hele mooie foto's gemaakt. Zeker van ( voor mij bijzondere vlinders ). Zowaar een echte slang.
Ik ga wel bij Lily spieken hoe ze heten. Hoewel ik het kijken ernaar al heel mooi vind en het onthouden van al die namen, doe ik toch niet.
Meest spectaculair zijn toch de beren foto's. Lijkt me de bedoeling dat je goed in je auto blijft zitten.
Zou ik wel heel spannend vinden om er zo kort bij in de buurt te zijn.
En ja..... hier valt de natuur op dit moment tegen. Bomen verliezen al bladeren, dus zo'n mooie herfst als verleden jaar, zit er waarschijnlijk niet in.
Jullie hebben een schat aan ervaringen opgedaan en ons in die schat laten delen.
Heel veel dingen gezien waar ik me geen voorstelling van kan maken, maar goed tijdens onze wandelingen kunnen jullie ons nog heel veel vertellen.
Ik wens jullie een hele veilige, goede reis terug en jullie landen in ieder geval niet in : "het koude kikkerlandje ".
Jullie terug. Paule vertrekt naar morgenvroeg naar Wales voor een wandelvakantie.
Ik houd alle deuren en ramen dicht, verroer me niet en wacht tot de hitte over is.
Wij verheugen ons erop om jullie weer te zien.
Heel veel groetjes,
Leonie.
-
04 Augustus 2018 - 20:04
Johanna De Lange:
lieve Els en Jaap. ook dit jaar heb ik weer genoten van jullie verslag en van de fotoos met ondertiteling. geweldig !
Ik wens jullie een hele goede terugreis en lekker bijkomen van de afgelopen 6 weken. Liefs,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
