Boston, Springplank naar Virginia.

Boston, USA, zondag 22 juli 2018.

We hebben een tijdje niet van ons laten horen en daarom hieronder onze belevenissen vanaf vrijdag 13 juli tot en met vandaag, zondag 22 juii.

Van het laatste deel van onze reis naar Phoenix Arizona wilden we een ontspannen rit maken en Jaap had bedacht dat het mooi zou zijn om de Apache Trail te rijden. Deze trail begint bij de dam van het Roosevelt Lake en eindigt bij Apache Junction, vlak bij Phoenix. Voor een flink deel (35 van de in totaal 65 kilometer) een unpaved road zoals dat dan zo mooi heet, maar ach, we hadden de tijd. Het is een boeiende rit geworden, de unpaved road was een behoorlijk pittige. We reden op de flanken van de berg en als Els omlaag keek dan was het naast haar vaak erg diep en steil. Het is de vraag of we ooit in één rit zoveel haarspeldbochten hebben gemaakt als deze keer. Op sommige gedeelten was het ook erg smal. We hadden geluk dat we tegenliggers troffen op momenten dat het elkaar passeren geen probleem was. Er zaten ook een paar smalle bruggen over kleinere canyons in de route. Ze werden van tevoren aangekondigd omdat je er niet kon passeren (one line only). Het was een route waarop we dus maar langzaam vorderden en die flinke eisen stelde aan de stuurmanskunsten van Jaap. Wat hij trouwens weer voortreffelijk deed. We reden door de Superstition Mountains (bijgelovige Bergen), geweldig zo’n naam. En het zijn ook nog eens verschrikkelijk mooie bergen. Dit keer was een okergeel de dominante kleur van de rotsen en de koven. Al met al een goede weg voor het TV-programma De gevaarlijkste wegen ter wereld.

In het eerste deel van de trail was beneden ons de rivier, Salt River, vaak te zien. Eigenlijk was ook dat deel van de rivier een meer want behalve de Roosevelt dam ligt er verderop nog een dam. Ondanks dat het niet gemakkelijk is er te komen wordt er aan watersport gedaan en ligt er een bescheiden marina, een jachthaven (Apache Lake Marina Resort). We hebben ze zien rijden met hun boot achter hun auto: dat was niet gemakkelijk manoeuvreren op deze smalle weg. Want juist het laatste stuk dat de weg nog onverhard is, is hij erg smal, steil en in slechte staat! Zeker niet als het tegenliggers betrof!

Wat betreft cactussen was het weer compleet feest! Enorm veel hebben we er gezien. We doen er een paar foto’s bij met, voor zover we ze hebben kunnen achterhalen, de namen er bij.

De trail eindigt vlak bij de stad Phoenix. Wat een contrast! Dan kom je van zo’n smal bergpaadje waar maar heel weinig verkeer is. opeens in zo’n bruisende stad op highways waar hard wordt gereden en waar je links en rechts wordt ingehaald. Het verschil kon haast niet groter: het jachtige leven van de wereldstad en de stilte en rust van de Apache trail.
Het was ook erg warm. We hadden het huis waar we logeerden al snel gevonden en waren blij met een stukje schaduw naast het huis terwijl we even moesten wachten op onze gastheer. Ook hier weer een enorm contrast: van een eenvoudig hotelletje naar een groot en mooi ingericht huis waar het oppervlak van het gastverblijf misschien wel groter is dan de oppervlakte van ons appartement thuis. Jaap heeft zaterdag en zondag moeten werken. Els bleef overdag wijselijk binnen. Op zulke warme dagen zie je trouwens geen mens op straat wandelen. Iedereen doet alles vanuit de koele beschutting van de airco-gekoelde auto. Je gaat niet naar buiten als het niet persé moet. De avonden zijn we steeds uit eten geweest en dat was zowel lekker als gezellig.

16 juli. Alweer het einde van ons verblijf in Phoenix. We maakten een flinke vliegreis naar de andere kant van de USA. Van Phoenix naar Boston met een overstap in Detroit. Voor die overstap waren we wat nerveus, want officieel hadden we maar 40 minuten overstaptijd. Iedereen verzekerde ons dat het goed zou gaan, dat we dat echt wel haalden en dat het met de bagage ook goed zou gaan. Bij de security bleken we te zijn uitgezocht voor iets nieuws: we hoefden niets uit de tas te halen, geen schoenen uit, alles kan in één keer door de scanner en voor we het wisten waren we de security door. Heerlijk. Als dat altijd zo zou kunnen ……. Het heet TSA precheck. Ook wel een beetje raar als je bedenkt hoe ontzettend streng Trump de regels wil maken voor mensen die Amerika bezoeken. Eenmaal in Detroit hoefden we ons opeens helemaal niet meer te haasten: onze aansluitende vlucht had een uur vertraging. We gingen dus maar een hapje eten want we zouden laat in Boston aankomen.
De koffers waren inderdaad met ons meegekomen en de huurauto ophalen ging gelukkig snel. Het was inmiddels middernacht als we in het hotel aankomen. Pleister op de wonde: een geweldig luxe en comfortabele kamer waar we flink van genoten hebben.

17 juli. Van Boston naar Walpole, Maine. Eerst nog de drukte van de stad. Echt ver rijden hoefden we niet vandaag, dus we namen er de tijd voor en lieten al snel de drukke wegen achter ons. De temperatuur was een verademing na Phoenix. Hooguit 25 graden. Wel dreigde er regen en onweer. ‘Laat maar komen’, zeiden we. We hadden er wel zin in. En later ging het inderdaad flink regenen en onweren. Na de woestijn van Arizona was Maine wel heel erg groen. We werden ondergebracht in een leuk appartement, een soort ‘bijhuis’ bij een woonhuis. Walpole is maar een gehucht en de meeste huizen staan langs een bosweg die vrij dicht langs een grote rivier loopt. Rond ons appartement en het hoofdhuis een vrolijke bloementuin. Daarachter bos. Veel vogels en eekhoorns.

Op woensdag begon de cursus bij Thom Myers. Weer een prettig weerzien. Die avond voeren we met zijn boot over de rivier naar een jachthaven verder stroomopwaarts en aten daar. Terug tegen de stroom in. We voeren op de motor en omdat dit een getijderivier is moest Tom alert varen. De cursus van Jaap ging goed. Verder genoten we van de koelte en van de omgeving. Het was alle dagen droog. Gisteren sloot Jaap de cursus af en kreeg flink applaus van de deelnemers. En we namen afscheid van Tom Myers. De koffers konden weer worden gepakt.

We zijn nu in Boston. De reis hier naar toe was onverwacht een hele onderneming. Wat de oorzaak was hebben we niet echt kunnen achterhalen, maar over 275 km deden we bijna 7 uur. Al was het voor een deel te verklaren uit een aaneenschakeling van Malls (grote winkelcentra) die allemaal open waren en waar het druk was op een manier zoals wij kennen van de ‘meubelboulevards’. En dat grotendeels ook nog in de regen! Nou ja, ja kunt niet altijd geluk hebben. Vanavond hebben we in de stad gegeten. Het was wel meteen een confrontatie met grootstedelijk Amerika. In de omgeving zagen we veel bedelende en verslaafde mensen. Veel geluid van politieauto’s. De huurauto staat op een bewaakte parkeerplaats en dan maar hopen dat hij er morgen nog staat. Morgen vliegen we naar Virginia. Wat ons betreft een totaal nieuw avontuur want in Virginia waren we nog nooit eerder.