Geen Disneyland maar Bistiland.
Door: Els
Blijf op de hoogte en volg Jaap en Els
11 Juli 2018 | Verenigde Staten, Window Rock
Dinsdag 10 juli, St. Michael, Arizona
Overweldigend dat Bistiland, waar we nooit eerder waren. In Disneyland trouwens ook nog nooit. En officieel gaat het om Bisti / De-Na-Zin. Het zijn badlands: dat betekent slechte grond, omdat je er niets op kan laten groeien bijvoorbeeld. Maar zo hebben wij daar dus niet naar gekeken. Bewust hielden we het gisteren rustig, zijn vroeg naar bed gegaan en vandaag heel vroeg opgestaan. En dat alles omdat we naar Bisti wilden. En we wilden daar heel beslist hiken.
Acht kilometer lang hebben we ons verwonderd, verbaasd, vermaakt en genoten. We hebben in Amerika al vaak hoodoos gezien en ook op deze reis zagen we ze eerder. Maar dit was zowel de overtreffende trap als helemaal anders. We liepen vaak over een wat rijzige aardlaag waarvan we ons kunnen voorstellen dat als het regent je er niet uit de voeten kunt omdat je er teveel in wegzakt. Bisti Badlands heeft een oppervlakte van 16 km². Het gebied wordt beheerd door het Bureau van Land Management. Afwisselend zie je grote vlaktes en allerlei rotsformaties. Soms grijs, donkergrijs tegen het zwarte aan, soms wit, soms geel, soms terra rood en soms al die kleuren samen. De variatie is gigantisch en dat geldt ook voor de vormen. Er is een gedeelte met Bruine Hoodoos, een gedeelte dat ze de naam Cracked Eggs hebben gegeven en Rock Garden. Maar we hebben ook versteend hout gezien. En er was zelfs een arch.
Eigenlijk is het bijna niet in woorden te pakken en moet je om duidelijk te maken wat wij hier hebben beleefd naar de foto’s kijken of er schilderijen van maken. Met die acht kilometer zaten we trouwens mooi aan de maat. Door het vroege uur was het niet te warm (35 graden) en af en toe was er een heerlijk verfrissend briesje.
Onderweg naar St. Michael (waar die naam in dit gebied vandaan komt weten we niet) zijn we nog een zijweg ingegaan omdat Jaap wist dat we dan twee heel bijzondere vrijstaande lange rotstorens te zien zouden krijgen met de fraaie namen Venus en Cleopatra. We moesten er een eindje voor over een dirt road hobbelen, maar het was de moeite waard.
Voor morgen staan Petrified Forest en Painted Desert op onze verlanglijst. Ze naderen we langzaam het weekend. Dan houdt het reizen weer even op en onderbreken we onze verslagen weer.
Overweldigend dat Bistiland, waar we nooit eerder waren. In Disneyland trouwens ook nog nooit. En officieel gaat het om Bisti / De-Na-Zin. Het zijn badlands: dat betekent slechte grond, omdat je er niets op kan laten groeien bijvoorbeeld. Maar zo hebben wij daar dus niet naar gekeken. Bewust hielden we het gisteren rustig, zijn vroeg naar bed gegaan en vandaag heel vroeg opgestaan. En dat alles omdat we naar Bisti wilden. En we wilden daar heel beslist hiken.
Acht kilometer lang hebben we ons verwonderd, verbaasd, vermaakt en genoten. We hebben in Amerika al vaak hoodoos gezien en ook op deze reis zagen we ze eerder. Maar dit was zowel de overtreffende trap als helemaal anders. We liepen vaak over een wat rijzige aardlaag waarvan we ons kunnen voorstellen dat als het regent je er niet uit de voeten kunt omdat je er teveel in wegzakt. Bisti Badlands heeft een oppervlakte van 16 km². Het gebied wordt beheerd door het Bureau van Land Management. Afwisselend zie je grote vlaktes en allerlei rotsformaties. Soms grijs, donkergrijs tegen het zwarte aan, soms wit, soms geel, soms terra rood en soms al die kleuren samen. De variatie is gigantisch en dat geldt ook voor de vormen. Er is een gedeelte met Bruine Hoodoos, een gedeelte dat ze de naam Cracked Eggs hebben gegeven en Rock Garden. Maar we hebben ook versteend hout gezien. En er was zelfs een arch.
Eigenlijk is het bijna niet in woorden te pakken en moet je om duidelijk te maken wat wij hier hebben beleefd naar de foto’s kijken of er schilderijen van maken. Met die acht kilometer zaten we trouwens mooi aan de maat. Door het vroege uur was het niet te warm (35 graden) en af en toe was er een heerlijk verfrissend briesje.
Onderweg naar St. Michael (waar die naam in dit gebied vandaan komt weten we niet) zijn we nog een zijweg ingegaan omdat Jaap wist dat we dan twee heel bijzondere vrijstaande lange rotstorens te zien zouden krijgen met de fraaie namen Venus en Cleopatra. We moesten er een eindje voor over een dirt road hobbelen, maar het was de moeite waard.
Voor morgen staan Petrified Forest en Painted Desert op onze verlanglijst. Ze naderen we langzaam het weekend. Dan houdt het reizen weer even op en onderbreken we onze verslagen weer.
-
11 Juli 2018 - 23:10
Lili:
Vliegt, kruipt, loopt, bloeit of groeit daar nou helemaal niks? Niet dat het zonder dat niet adembenemend bijzonder is hoor– wat een wonderlijke wereld. Dat was een héél klein Jaapje naast die Venus, hoeven geen maten bij! Toch nog iets opgezocht, want jullie vroegen je af waar St.Michael de naam aan dankt – nou aan de katholieke kerk natuurlijk, dan wel aan haar volgelingen die de naam gaven aan een Franciscaner missiepost, gebouwd in 1897. En gefinancierd door de Moeder Overste van de door haar opgerichte orde van de "Sisters of the Blessed Sacrament for Indians and Colored People". Ze is iinmiddels heilig verklaard.
Het bezoek aan de Painted Desert en Petrified Forest brengt herinneringen boven – zoals dat tussen die twee gebieden een geweldige donderbui tot gevolg had dat bij het tankstation waar ik tijdelijk onderdak zocht de bliksem insloeg en de pomp (de enige) niet bruikbaar was – niet handig voor het volk dat daar stond om te tanken in plaats van te schuilen. Hopelijk is het qua warmte goed te doen. Benieuwd hoe het er uitziet op de foto's!
(De link werkt overigens nog steeds niet.) -
16 Juli 2018 - 15:27
Thea:
Heeel erg mooiiii
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
