Twee canyons en een Hopi-gids
Door: Els
Blijf op de hoogte en volg Jaap en Els
06 Juli 2018 | Verenigde Staten, Tuba City
5 juli. Second Mesa, Hopi Indian Reservation, Arizona
Om half zes ging de wekker al af. Dat was nodig want we hadden om half acht een afspraak met een Hopi-gids. We hebben dat inmiddels wel weer in de vingers: opstaan, wassen en aankleden, koffers weer inpakken, ontbijten, uitchecken en wegwezen. Misschien was het enige minpunt van het mooie hotel waar we sliepen de matige kwaliteit van het ontbijt. Daar maken ze hier in de USA toch wel vaak nog steeds niet veel van.
Na een klein half uur rijden waren we op de met de gids afgesproken plaats. Een aardige vrouw van een jaar of vijftig. Een echte Hopi. Marlinda Kooyaquaptewa. Afspraak was dat zij de begeleiding deed maar dat het rijden over de dirt roads in onze auto zou gebeuren. Jaap heeft zijn kunsten op dat gebied dus weer eens flink in de praktijk kunnen brengen. Vooral de route naar onze tweede bestemming (Blue Canyon) loog er niet om: het was een ‘schokkende’ ervaring! Bij die canyon reed onze gids het eerste en betere deel van de weg nog voor ons uit maar stapte daarna bij ons in de auto.
Eerst bezochten we met haar de Coalmine Canyons. Die heten zo omdat er een goed zichtbare steenkool laag in het gesteente zit. Een echte kolenmijn is het overigens nooit geworden. Daarvoor was de laag te dun. In de canyon staat een soort toren waarover de Hopi fraaie legenden hebben. We hebben deze canyon vanaf een drietal plaatsen mooi kunnen bekijken. Het was bijzonder.
Alvorens naar onze tweede bestemming te gaan maakten we een kleine tussenstop bij het Coolmine Chapter House. Niet van de Hopi maar van de Navajo. Onverwacht kregen we een kleine rondleiding van een medewerkster daar.
Na het Chapter House reden we naar de Blue Canyon. Een flink eindje verderop met zoals hierboven gemeld eerst een ‘gewone’ dirt road’ met daarna een dirt road voor gevorderden (moest dus ook in omgekeerde richting weer gereden worden). We konden onderweg ook nog Coalmine Canyon maar daar konden we niet in. Via een steile en heel zanderige dirt road kwamen we uit op een soort sprookjesgebeuren voor morfologen. Wat een vormen en kleuren. Een combinatie van Gobelin National Park, de Rimrock Hoodoos en zelf Arches. Zowel speels als gigantisch. Fel rood en fel wit. En je gaat in zo’n omgeving ook vormen benoemen, want je ziet er van alles in. Onze gids deed daar trouwens van hartenlust aan mee. Ook bijzonder waren de rood-wit geaderde rotsen en vormsels die je het idee gaven dat mensen daar ooit met wit krijt strepen en tekeningen op hadden gemaakt (wat natuurlijk niet zo was). Het in en uit de canyon rijden was een heftige ervaring: heel zanderig en met diepe sporen, dus heel veel gas geven en naar boven of naar beneden glibberen. En vooral niet stoppen, dan loop je vast. Maar, we haalden het.
Aan het eind van de ochtend namen we bij het Hopi Cultureel Centrum afscheid van onze gids. Dat centrum is ook hotel en daar logeren we vannacht. We waren moe en warm en een dutje van Els werd een flinke siësta voor ons beiden. Deed ons goed. Plannen die we eigenlijk nog hadden, hebben we laten varen. Op ons gemak hebben we in een dorp verderop getankt en boodschappen gedaan en hier, op onze hotelkamer, hebben we (foei!) een magnetronmaaltijd klaargemaakt. We hadden ook graag een flesje wijn gekocht maar de man in de winkel zei ons dat de verkoop van alcoholhoudende dranken voor Hopi verboden is.
We hebben prachtige dingen gezien vandaag. We hebben ook gezien dat het hier voor de mensen een verre van weelderig bestaan is. In dit door Hopi bewoond gebied zie je grote armoede, de huizen zijn klein en slecht en de mensen zien er vaak ook ongezond uit. Vandaag werd het in de canyon 34 graden en dat viel wel mee. Morgen misschien wel 40!
Morgen verlaten we dit gebied weer. Dan reizen we via Monument Valley naar de Valley of the Gods. Hoe mooi wil je het hebben?
Om half zes ging de wekker al af. Dat was nodig want we hadden om half acht een afspraak met een Hopi-gids. We hebben dat inmiddels wel weer in de vingers: opstaan, wassen en aankleden, koffers weer inpakken, ontbijten, uitchecken en wegwezen. Misschien was het enige minpunt van het mooie hotel waar we sliepen de matige kwaliteit van het ontbijt. Daar maken ze hier in de USA toch wel vaak nog steeds niet veel van.
Na een klein half uur rijden waren we op de met de gids afgesproken plaats. Een aardige vrouw van een jaar of vijftig. Een echte Hopi. Marlinda Kooyaquaptewa. Afspraak was dat zij de begeleiding deed maar dat het rijden over de dirt roads in onze auto zou gebeuren. Jaap heeft zijn kunsten op dat gebied dus weer eens flink in de praktijk kunnen brengen. Vooral de route naar onze tweede bestemming (Blue Canyon) loog er niet om: het was een ‘schokkende’ ervaring! Bij die canyon reed onze gids het eerste en betere deel van de weg nog voor ons uit maar stapte daarna bij ons in de auto.
Eerst bezochten we met haar de Coalmine Canyons. Die heten zo omdat er een goed zichtbare steenkool laag in het gesteente zit. Een echte kolenmijn is het overigens nooit geworden. Daarvoor was de laag te dun. In de canyon staat een soort toren waarover de Hopi fraaie legenden hebben. We hebben deze canyon vanaf een drietal plaatsen mooi kunnen bekijken. Het was bijzonder.
Alvorens naar onze tweede bestemming te gaan maakten we een kleine tussenstop bij het Coolmine Chapter House. Niet van de Hopi maar van de Navajo. Onverwacht kregen we een kleine rondleiding van een medewerkster daar.
Na het Chapter House reden we naar de Blue Canyon. Een flink eindje verderop met zoals hierboven gemeld eerst een ‘gewone’ dirt road’ met daarna een dirt road voor gevorderden (moest dus ook in omgekeerde richting weer gereden worden). We konden onderweg ook nog Coalmine Canyon maar daar konden we niet in. Via een steile en heel zanderige dirt road kwamen we uit op een soort sprookjesgebeuren voor morfologen. Wat een vormen en kleuren. Een combinatie van Gobelin National Park, de Rimrock Hoodoos en zelf Arches. Zowel speels als gigantisch. Fel rood en fel wit. En je gaat in zo’n omgeving ook vormen benoemen, want je ziet er van alles in. Onze gids deed daar trouwens van hartenlust aan mee. Ook bijzonder waren de rood-wit geaderde rotsen en vormsels die je het idee gaven dat mensen daar ooit met wit krijt strepen en tekeningen op hadden gemaakt (wat natuurlijk niet zo was). Het in en uit de canyon rijden was een heftige ervaring: heel zanderig en met diepe sporen, dus heel veel gas geven en naar boven of naar beneden glibberen. En vooral niet stoppen, dan loop je vast. Maar, we haalden het.
Aan het eind van de ochtend namen we bij het Hopi Cultureel Centrum afscheid van onze gids. Dat centrum is ook hotel en daar logeren we vannacht. We waren moe en warm en een dutje van Els werd een flinke siësta voor ons beiden. Deed ons goed. Plannen die we eigenlijk nog hadden, hebben we laten varen. Op ons gemak hebben we in een dorp verderop getankt en boodschappen gedaan en hier, op onze hotelkamer, hebben we (foei!) een magnetronmaaltijd klaargemaakt. We hadden ook graag een flesje wijn gekocht maar de man in de winkel zei ons dat de verkoop van alcoholhoudende dranken voor Hopi verboden is.
We hebben prachtige dingen gezien vandaag. We hebben ook gezien dat het hier voor de mensen een verre van weelderig bestaan is. In dit door Hopi bewoond gebied zie je grote armoede, de huizen zijn klein en slecht en de mensen zien er vaak ook ongezond uit. Vandaag werd het in de canyon 34 graden en dat viel wel mee. Morgen misschien wel 40!
Morgen verlaten we dit gebied weer. Dan reizen we via Monument Valley naar de Valley of the Gods. Hoe mooi wil je het hebben?
-
06 Juli 2018 - 15:49
Leonie:
Hoi Els en Jaap,
Wie van jullie twee kan zo goed photoshoppen ?. Dit kan toch allemaal niet waar zijn.
Ik zit te wachten op een verslagje dat jullie in de hemel terecht zijn gekomen.
Hoewel dit er al heel aardig op begint te lijken.
Ik zie, dat jullie een paar locaties hebben gevonden, die met plaatjes in de cache GC3Q8M7 "De verloren Kei " vermeld werden. Kun je opzoeken op geocaching.com
Destijds de puzzel door Jaap opgelost en een - streepje gezet voor de plekken die jullie nog niet bezocht hadden.
Ik kan mijn ogen niet geloven als ik zoveel verschillende kleuren, stenen, figuren zie.
Geweldig dat jullie steeds zo'n verslag maken, de foto's erbij laten zien zodat ik ook mee kan genieten.
Veel plezier nog samen en op naar het volgende sprookje.
-
06 Juli 2018 - 20:44
Lili:
Dag globetrotters, fijn om weer een aflevering aan te treffen!
Hoewel - gooi het botanische speurwerk maar over de schutting bij Lili hè. Het helpt overigens als je nog íets meer informatie toevoegt, bijvoorbeeld hoe klein "heel klein" is. Maar goed, jullie keken naar een Green Leaf Five Eyes (aka Small Groundcherry, en Green False Nightshade). Wat een schoonheid zeg!
Om nog maar te zwijgen van de fantasierijke canyon beelden gallerij – jullie benamingen waren zeer treffend, en heel creatief. Alweer zó fantastisch dat de kleur-nuance verschillen zo goed te zien zijn op de foto's, echt geweldig. Ja, jammer van dat flesje wijn – de meeste reservaten hanteren een alcohol ban, maar ze mogen dat zelf beslissen, sommigen staan het wel toe (om van het probleem af te zijn van de verkoop door de witte middenstand buiten het reservaat tegen bespottelijk hoge prijzen) en gebruiken de opbrengst om alcoholisme te bestrijden(!). Het is een van de vele sociale en gezondheids problemen die het leven in de reservaten uitzichtloos maakt, zoals jullie ook zien. Laat je nooit wijsmaken dat dat nu eenmaal komt door een genetische aanleg/zwakte/afwijking – dat is nog nooit aangetoond, maar wel de favoriete verklaring van de witten. Maar je bent straks weer van dat probleem verlost, voor zover het een probleem is uiteraard. Ik verheug me weer op het volgende verslag, kijk er echt naar uit. Dus opnieuw dankjewel! (O ja en de Belgen stomen op naar de finale WK voetbal!)
-
07 Juli 2018 - 12:30
Thea:
Helooooowwwwaaaa..
Wauwwww wat mooi zijn die canyons pfff...
Je moet je niet stoten daar en goed kijken waar je loopt of niet?
Al die kleuren en vormen zijn echt superprachtig.
Ik zie zoveel verschillende foto's van al dat moois wat jullie bewonderen en zien. En dat wij dit ook mogen zien van een afstandje is voor mij ook een museumtrip een soort van whahahaha..
Liefs en hou jullie goed en gezond. KissKiss❤ -
08 Juli 2018 - 03:52
Kristina:
Lieve Els en lieve Jaap,
Ongelooflijk! Woorden schieten me te kort voor zo veel pracht aan vormen en kleuren en de eindeloze combinaties ervan. Dankjulliewel dat wij dit allemaal mogen meemaken. Ik heb zo enorm genoten. Ik zou er veel voor over hebben om dat alles een keer 'live' mee te maken maar dan wel bij lagere temperaturen. Ik zou er zeker de hele dag over doen om alles van alle kanten te beogen en bevoelen en te fotograferen en de hele sfeer te beleven. Het rijden voor gevorderden over die dirt roads - liever jij dan ik, Jaap. Heel fijn dat alles probleemloos is verlopen. En na zo veel moois hoefde daar beslist niets meer bovenop behalve dan een siesta.
Heel veel plezier verder en ik ben al heel benieuwd naar jullie volgend avontuur en verheug me erop.
Heel veel lefs,
Kristina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
