Weerzien met twee goede bekenden, top in de wolken
Blijf op de hoogte en volg Jaap en Els
06 Juli 2022 | Verenigde Staten, Seattle
Zaterdag 2 juli. Na ons laatste ontbijt met Jannebeth en James hebben we nog een goed en lang gesprek met elkaar gehad. James vond dat we te snel alweer weg gingen en daar had hij eigenlijk wel gelijk in. Voor we Portland verlieten wilden nog een keer naar een uitzichtpunt waar we vroeger al eens waren. Dat viel tegen: er was veel te veel bewolking en het uitzichtpunt zelf had wegens verwaarlozing veel van zijn charme verloren.
Er hoefden deze dag maar weinig kilometers gereden te worden. Het huis van Mary Seamster ligt ongeveer tachtig kilometer boven Portland. Naarmate we dichterbij kwamen werd de omgeving groener, bosrijker. Mary bewoont met haar echtgenoot en drie honden een prachtig groot huis. Ze heeft er ook haar praktijk. Enkele andere mensen zouden ook daar naartoe komen voor een ontmoeting met Jaap. Vanwege covid bleven daar maar twee mensen van over. Toch werd het een bijzondere middag en avond.
Zondag 3 juli. Die morgen namen we hartelijk en warm afscheid van Mary. Ons doel deze dag was Mount St Helens. We wilden heel graag naar Windy Ridge, dichterbij dan op dat punt kun je niet bij de vulkaan komen. De vooruitzichten waren niet goed: zwaar bewolkt, kans op regen en we waren er niet helemaal zeker van of de wegen daarnaartoe allemaal open waren. Het viel allemaal reuze mee. Langs de Forest Roads zagen we dat er flink werd gekampeerd, vermoedelijk vanwege de nationale feestdag morgen, de ‘Fourth of July”. Er was mist en laaghangende bewolking en soms wat motregen. De wegen verkeren in een minder goede staat van onderhoud. Toch,naarmate we dichterbij Windy Ridge kwamen werd het droog en trok de mist op, maar de berg zelf had zich totaal nog niet laten zien. Bij Windy Ridge gingen we de (vernieuwde) trap omhoog (ongeveer 400 treden) om een mooi uitzicht te hebben op Lake Spirit. Tot ons genoegen liet Mt St Helens af en toe toch wat van zich zien. Toen we later, weer beneden gekomen, een boterhammetje zaten te eten werden het weer en het zicht op de top steeds beter.
Op ons programma stond ook de Harmony Trail: een beschaduwde wandeling naar Lake Spirit. Over een smal bospad met allerlei bloemetjes in de bermen en halverwege een ‘weeping rock’ liepen we naar omlaag. Al die dode bomen die daar in het meer bij elkaar gedreven liggen zijn stille en treurige getuigen van die grote ramp die zich hier ruim veertig jaar geleden voltrok.
Op de heenweg daalden we over een lengte van twee kilometer tweehonderd meter, terug dus datzelfde in omgekeerde richting. Maar: we hebben het er goed vanaf gebracht. De berg zorgde voor een verrassing. Eenmaal boven gekomen was een veel groter deel van de berg en de krater zichtbaar. Op de terugweg mooie uitzichten en opnieuw verwondering over de enorme kracht van die uitbarsting van 40 jaar geleden; hoe dat nog steeds volop zichtbaar is. Tot op wel 10 kilometer afstand zagen we de skeletten van omgeblazen of nog rechtopstaande bomen.
Via het stadje Rangle moesten we naar Ashford. Ook nu heel slechte wegen. Tegen acht uur kwamen we er aan. Een prima hotel, maar zonder restaurant. Tot onze verbijstering waren de lokale restaurantjes al gesloten (op de vooravond van de 4e juli nota bene). Gelukkig was de kruidenier (grocery store) nog open: met wraps, yoghurt, wat blokjes kaas en vruchtjes hebben we voor onszelf een diner verzorgd. Lekker glaasje wijn er bij.
Maandag 4 juli. We hadden een goede nacht in het Nisqually Hotel in Ashford. Direct na het ontbijt reden we naar Mount Rainier National Park, waar we een nieuwe jaarkaart voor de nationale parken kochten. Wat ons meteen weer opviel was dat de bomen er zo hoog zijn en overal om je heen was het geluid van de bruisende beken, rivieren en watervallen.
We waren verwachtingsvol: aan deze berg hebben we zulke fijne herinneringen en we hebben hier in het verleden geweldige hikes gemaakt. Zoals de laatste keer de Skyline trail.
Mount Rainier liet zich deze ochtend nog niet zien en lag grotendeels verscholen in de wolken. Jaap had een aantal hikes uitgezocht en daarom was het eerste doel het Visitor Center om te horen wat van onze plannen wel en niet haalbaar was. We waren een beetje ongerust want we op de route naar Paradise Inn zagen we veel sneeuw. Op onze vraag naar de omstandigheden antwoordde de Ranger ons dat op een korte wandeling rond Paradise Inn na, door de nog aanwezige sneeuw alle andere wandelingen onmogelijk waren. Dat was echt balen! Dat het zo bar zou zijn hadden we niet verwacht. We bedachten dat we als alternatief een korte wandeling zouden maken bij de lager in het park gelegen Narada Falls en dat we daarna een hike zouden maken bij Box Canyon.
De wandeling bij de waterval was best mooi: het is een hoge volle en wilde waterval. Het was opvallend druk en we realiseerden ons dat vanwege 4 juli veel mensen waarschijnlijk Mt Rainier een leuke bestemming voor een dagje uit met de familie is, o.a. vanwege de sneeuwpret. Van de berg hadden wij ondertussen nog steeds niet veel meer gezien dan af en toe een stukje. Onze teleurstelling zou nog groter worden: de weg naar Box Canyon bleek wegens werkzaamheden gesloten te zijn. Aankondiging daarvan hadden ons niet bereikt. We hebben zelden zo gebaald als deze dag. Zo ongeveer al onze plannen waren in duigen gevallen en dat dit juist gebeurde met Mount Rainier kwam wel aan.
De aankomst in het hotel was ook al niet denderend. Inchecken kon pas om 4 uur, maar de kamers bleken nog niet schoon te zijn en we hebben uiteindelijk tot half zes moeten wachten. Er was geen internet of WiFi. Geen toilet en douche, daarvoor moest je naar een gemeenschappelijke voorziening op de gang, maar we betaalden wel ‘de hoofdprijs’. Ook in het restaurant was het alweer lang wachten (drie kwartier): het eten was redelijk maar duur.
En zo hadden we dus na een geweldige topdag op 3 juli deze flopdag op de 4e.”Laten we toch nog even naar buiten lopen”, stelde Jaap voor. Verrassing: even helemaal vrij van wolken in het licht van de maan was Mount Rainier in zijn geheel zichtbaar! Uit het dal kwamen al flarden wolk omhoog drijven en een kwartier later was de berg weer verdwenen in de mist. Op de valreep was dit alsnog een mooie afsluiter.
Dinsdag 5 juli. Bijtijds opgestaan. Er werd regen verwacht maar het was nog droog en nu, bijna helemaal vrij van wolken, konden we nog even van Mount Rainier genieten. We hebben een alternatieve route genomen naar Seattle, deels nog door het National Park. Onderweg af en toe regen. Aangekomen in Seattle in het hotel wat huishoudelijke dingen gedaan zoals ‘de was’ doen in de laundry. Geen restaurant in het hotel en ook niet in de buurt. Het is een Mac Donalds geworden.
De koffers moesten worden ingepakt want morgen, 6 juli, vliegen we van Seattle naar Las Vegas.
-
06 Juli 2022 - 21:31
Maarten :
Dank jullie wel voor de update en de mooie foto's. Veel plezier!
Maarten -
06 Juli 2022 - 23:12
Jannebeth:
Jammer, al die mist en sneew ,echt balen. Toch wel mooie fotos.
-
07 Juli 2022 - 09:38
Maartje En René:
Hallo lieverds, deze dag kan zo in het programma van 'de cursus omgaan met teleurstellingen'....
En dan dus toch de pluspuntjes zien. Een kleine moonlightwalk die opeens een onverwachte doorkijk biedt. Het lijkt het leven wel....
So what about tomorrow....? -
07 Juli 2022 - 11:41
Anja Bex :
HalloJaap en Els,
Djw voor de mooie foto's en jullie verhaal.
Heel veel plezier samen en genieten van al dat prachtige uitzicht.
Groetjes Anja en Ron -
07 Juli 2022 - 14:27
Esther Van Der Wal:
Wat balen zeg! Dat kan ik me goed voorstellen…maar wat fijn dat jullie ontmoetingen met jullie vrienden daar zo mooi zijn. Ik kijk met een beetje „heimwee“ naar de foto’s. Liefs -
07 Juli 2022 - 18:49
Lieneke Dekker:
wa -
07 Juli 2022 - 18:53
Lieneke Dekker:
Wat een mooi reis verslag en wat een mooie foto,s
Leuk dat jullie oude vrienden kunnen ontmoeten.
Nog een heel fijne tijd
Lieve groetjes van jullie zus(schoonzus)
-
08 Juli 2022 - 10:02
Lili:
Nou hopelijk zijn jullie de teleurstelling weer enigzins (liever helemmaal natuurlijk) te boven en gaan canyons&co nu mooie belevenissen opleveren. Met veel bijbehorende flora en fauna
De hoofdprijsfoto van deze serie is voor mij nummer 32 - dat is toch een soort versteend menselijk weefsel, een beetje bloed er doorheen en het leeft. Super!
-
08 Juli 2022 - 22:56
Carla:
Toch wel prachtige foto's hoor. Hoop dat het voor jullie nu klaar is met de teleurstellingen en dat alles wat de bedoeling is gedaan kan worden. Genieten maar!
Liefs -
20 Juli 2022 - 01:41
T.J:
Mooi hoe je het verteld en opschrijft mama... -
20 Juli 2022 - 13:29
TJ:
Dit van de mountains en de watervalle en de canyons vind ik zelf persoonlijk vaak wel het mooiste van al jullie reizen die jullie in Ameria hebben bewandeld en beleefd. Mooie foto's maken jullie ook zeg! -
29 Oktober 2022 - 12:46
Jaap En Els Van Der Wal:
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
