Na sneeuw speelden nu hitte en droogte parten

Op woensdag 6 juli waren we bijtijds op om naar het vliegveld van Seattle te gaan. Daar hebben we de huurauto ingeleverd en ons vervolgens gemeld voor de vlucht naar Las Vegas. Nu geen douane natuurlijk, maar wel koffers inleveren en door de security. Vergeleken bij hoe de afhandeling op Schiphol ging verliep dat verrukkelijk vlot en snel. Helaas hadden we wel een half uur vertraging. Er was een late wijziging van de gate en van gate B5 naar gate A14 lopen was een behoorlijk eind. Het regende in Seattle en het was fris, zoals het de afgelopen dagen steeds aan de frisse kant was geweest.

Las Vegas. Na alle perikelen die daar zo bij komen kijken waren we pas tegen vijf uur, wel inclusief nieuwe huurauto (alweer een blauwe) in ons hotel. Meteen bij het verlaten van het vliegtuig was de hitte als een warme deken over ons heen gevallen. Pfff, wel even wennen hoor! De plannen die we eigenlijk nog hadden (bekijken van de Hoover-dam) lieten we varen. Te laat en te warm. We hebben gegeten in het hotel, wat inkopen gedaan bij een supermarktje in de buurt. Jaap dobberde nog even in het zwembad van het hotel en daarna zijn we lekker snel in slaap gevallen.

De volgende ochtend (7 juli) waren we om zes uur al wakker. Jaap maakte lekkere koffie (we hebben een ‘dompelaartje’ bij ons om water te koken) en om zeven uur zaten we al in het restaurant voor een dit keer toch wel echt typisch Amerikaans ontbijt. Els ‘waffels’ en Jaap omelet. Om half negen checkten we uit en verlieten we Las Vegas. Reisdoel: de Valley of Fire. Het ochtendverkeer was druk en chaotisch en we waren blij dat achter ons te laten. Het was ook duidelijk dat het een zeer warme dag zou worden. Dat leek ons geen belemmering voor de korte hikes (maar 2 of 3 km all-in) die we wilden doen.

Het Valley of Fire State Park is prachtig. Als je vanaf de Las Vegas-kant binnenrijd heb je eerst aan de rechterkant de wat grijzige Muddy Mountains, die trouwens ook gewoon heel mooi zijn. Maar aanvankelijk liggen de kleurige bergen vooral rechts van de weg die zich door het park slingert. Later zijn de kleurige landschappen aan beide zijden van de weg te zien, met als absoluut hoogtepunt de Rainbow Vista. In foto’s is dat haast niet weer te geven en daarom zijn we blij dat we opnieuw in de gelegenheid waren hier te zijn. Omdat het zo mooi is zijn we er twee keer doorheen gereden.

Maar zoals gemeld: het was heel erg warm (105 graden Fahrenheit is 40.5 Celsius. De bries die aanvankelijk nog een beetje verfrissend was werd later toch een warme wind. We brachten een bezoek aan het Visitor Center en daar werd aan wandelaars het dringende advies gegeven vanwege de hitte geen hikes te maken. Men had een aantal hikes gesloten. Daaronder juist de hike die we hadden voorbereid en die zo geroemd wordt om zijn bijzondere schoonheid en bijzondere rotsformaties. Teleurstellend, balen dus, maar wel begrijpelijk. We zaten inmiddels al boven de veertig graden dus zelf voelden we ook wel dat dit riskante temperaturen zijn. De Ranger adviseerde een kortere hike bij de Rainbow Vista die eventueel nog te doen was. Het was erg aantrekkelijk om die inderdaad te doen, want daar is een mooie arch te zien. Bovendien hiken we graag! We zijn er aan begonnen en gelukkig was de arch vrij snel te zien. Daarna hebben we meteen rechtsomkeert gemaakt. We ervoeren aan den lijve, Els iets sterker dan Jaap, hoe gevaarlijk en ongezond deze hitte is.

Na het bezoek aan het park viel de reis naar Mesquite niet mee. Tot twee keer toe kwamen we in een flinke file van in totaal anderhalf uur terecht. In Mesquite sliepen we in het Virgin Hotel. In feite een heel groot en druk casino met daaromheen een zevental gebouwen met hotelkamers. Die kamers zijn spotgoedkoop en sober. Op reizigers zoals wij, die niets in het casino besteden, zitten ze eigenlijk niet te wachten. We zijn wel door het casino gelopen: wat een vervreemdende, maar ook verontrustende wereld is dat..

We vonden het prima om de volgende dag Mesquite achter ons te laten. Het enige positieve aan het casino was wat ons betreft de Starbucks daar. We haalden er lekkere café latte. De reis gaat deze dag (donderdag 7 juli) naar Kanab waar we op 9 juli een georganiseerde trip gaan maken. We hebben daar twee overnachtingen. Maar natuurlijk zijn er plannen voor onderweg. Jaap wil nu eindelijk wel eens die dinosaurus sporen zien waar we al zo vaak bij in de buurt waren. We kwamen uit bij een heel ruig en niet zo duidelijk aangegeven trailhead. We kwamen mensen tegen die de trail al hadden gedaan en zij vertelden dat ze de sporen wel hadden gevonden maar dat de wandeling erg zwaar was. Uit informatie wisten we dat tamelijk aan het begin van de hike de sporen te zien waren en we besloten om als we ze eenmaal gevonden hadden meteen weer terug te gaan. Het viel niet mee en ook de warmte viel ons wat zwaar. We waren vertrokken bij 32 graden maar hadden allebei erg last van de warmte. De hele inspanning heeft ertoe geleid dat we één spoor gezien hebben en dat was het dan. De terugtocht viel ons zwaar. We waren maar anderhalf uur onderweg. In die tijd liep de temperatuur op naar 42,2 graden! We hadden echt tijd nodig om daar van bij te komen.

Onze tweede hike ging de mist in. Het had een mooie tocht moeten zijn langs een riviertje met aan de oevers cottonwood bomen. Een beetje zoals een wandeling die we ooit eens maakten bij de Escalante Rivier (Esther herinnert zich die vast nog wel, de tophike van 2015), met water waar je doorheen moest waden, een meertje, een waterval, kortom een heel welkome wandeling onder deze weersomstandigheden. Hier hebben we het tamelijk snel opgegeven want het riviertje was kurkdroog en ook na een kilometer was er nog geen water te zien of te horen. Daarom snel doorgereden naar Kanab. Ondanks deze tegenvallers, we vinden echt dat we pech hebben, hebben we het goed samen en er is een heleboel waar we van genieten.