The survival of the Fiery Furnace
Blijf op de hoogte en volg Jaap en Els
15 Juli 2022 | Verenigde Staten, Moab
Vrijdag 14 juli Fiery Furnace in Arches National Park. We hebben het overleefd! Hoe we opnieuw aan onze grenzen kwamen en op wilskracht overleefden….
Gistermiddag (13 juli) hadden we onze permit opgehaald bij de administratie van Arches National Park om vandaag een trail te mogen lopen in Fiery Furnace. Jaren geleden (en een stuk jonger!) liepen we in Arches al eens de Primitive Loop trail die door een uithoek van het park loopt, heel avontuurlijk is, maar alleen geadviseerd werd voor ervaren hikers. Het Fiery Furnace is zo mogelijk nog ‘wilder’ en tot voor kort mocht je daar alleen met een gids of Ranger in. Sinds kort staan ze ook zogenaamde self-guided trails toe, maar met een permit dus en met de verplichting om naar een video vol waarschuwingen en adviezen te kijken en een verklaring te ondertekenen. Allemaal disclaimer-cultuur dus in de trant van “U bent gewaarschuwd”. Nou, dat hebben we geweten. Of hadden we beter moeten weten?
Allereerst dit: Fiery Furnace is een gebied waarin honderden grote, vaak rechtopstaande rotsen, finnen genaamd, domineren. Maar er zijn natuurlijk allerlei variaties: van klein tot groot, dun en dik, grillige vormen daartussen. Genoeg daarover, de foto’s vullen het beeld wel in.
Om de hitte te vermijden zijn we bijtijds aan de trail begonnen. Onderweg waren er op sommige plekken waar dat nodig was, minuscule pijlen die aangeven in welke richting je verder moest. In het begin zagen we geen enkele pijl en pas na geruime tijd zagen we de eerste pijl. Ons was inmiddels wel duidelijk dat het een heel pittige trail zou worden. Er waren rotsen die beklommen moesten worden om naar het volgende deel van het pad te komen, soms ook waren er smalle doorgangen, soms moest er gesprongen worden over spleten, dan weer geklauterd met vaak heel hoge treden (rotsen). Het werd inderdaad een ongekend zware trail. Op een gegeven moment, toen we al een paar erg moeilijke hindernissen hadden genomen, waren we het spoor bijster. Jaap had de trail ook op zijn gps staan dus oriënteerden we ons daar zoveel mogelijk op. De GPS is in zo’n gebied helaas echter weinig betrouwbaar en onnauwkeurig. We zagen geen pijl die oplossing kon bieden. De inspanningen waren ondertussen vooral voor Els groot geweest.
Op een bepaald moment stonden we voor een grote fin die we linksom of rechtsom moesten passeren. Jaap, zelf ook behoorlijk vermoeid, oordeelde dat welke kant we ook zouden nemen dat voor Els geen haalbare kaart was. Daar kwam bij dat we ook ernstig eraan twijfelden of we wel op de juiste route zaten. We liepen een paar keer een stukje terug om te kijken of er een alternatief was of dat we misschien alsnog ergens een pijl zouden zien. Dat was niet het geval. Uiteindelijk namen we, maar niet van harte, de beslissing om te keren. Na twee uur en ongeveer 1,5 km! Het betekende dat we opnieuw een paar zeer zware hindernissen moesten nemen. Er was er eentje bij die in omgekeerde richting veel moeilijker bleek. Met moeite haalde Jaap het zelf en toen was het zaak om ook Els aan de andere kant te krijgen. Door oververmoeidheid en gladheid (zand) van de rotsen, haalde Els dat nauwelijks en dreigden we vast te komen te zitten. Eén wandelstok moesten we zelfs in de spleet achterlaten. Heel kritisch allemaal dus, maar we redden het, al kostte het bovenmatig veel inspanning van ons allebei.
Vanaf toen was het niet meer plezierig en werd het puur overleven. Knikkende knieën, pijn in de buik, allebei buiten adem en heel erg moe. Het bleef meer klauteren en klimmen dan hiken. Ook hebben nog moeten soebatten om de goede weg terug te kunnen vinden. Daar was uiteindelijk de GPS toch onze grote helper. Het was heerlijk om terug te zijn op de parkeerplaats en doodvermoeid in de auto te kunnen gaan zitten. Daar hebben we ons tegoed gedaan aan koude melk en bananen.
Jaap heeft door deze omstandigheden bij lange na niet zoveel foto’s gemaakt als normaal. Hij had zijn handen vol aan de route en aan fysieke ondersteuning Els. Toch is er genoeg om een beeld te geven, al had hij graag een foto gemaakt van de eenzaam achtergebleven wandelstok van Els en het ‘point of return’. Als afsluiting hebben we nog rondgereden in het park. Arches is ons altijd dierbaar geweest.
We hebben ook een conclusie moeten trekken. Deze wandeling was te moeilijk voor ons. Een wandeling als deze gaan we, kunnen we ook nooit meer doen, maar dit konden we op basis van de informatie die we vooraf kregen, niet helemaal weten. Van onze kant is er naar Arches Park het verwijt dat ze deze trail echt beter hadden moeten bewegwijzeren. Wij waren echt niet de enigen die het spoor bijster waren. Of we het dan wel tot een goed einde hadden gebracht zullen we nooit weten. Wel zijn we heel trots dat we door heel goed samen te werken en elkaar steeds te steunen dit toch maar weer tot een goed einde gebracht hebben. We zijn inmiddels van de schrik bekomen.
-
16 Juli 2022 - 10:07
Lili:
Sprakeloos ben ik vaak door de foto's, maar nu door het verslag. Het lijkt me dat jullie 'afscheidstournee' qua onvergetelijkheid met stip op nummer een van jullie reizen-ranglijst staat.
Chapeau kwadraat, inclusief een héle diepe buiging. -
16 Juli 2022 - 15:40
Esther Van Der Wal:
Hoofdschuddend lees ik dit avontuur! Dit is een afscheidtour voor jullie van Amerika, niet voor ons van jullie!
Maar ik snap het wel. Het is eigenlijk niet mogelijk de moeilijkheid van een wandeling vooraf te weten. Wees voorzichtig en fijn dat jullie het zo dapper gehaald hebben. Liefs -
16 Juli 2022 - 20:09
Hans Van Der Wal:
Ik ben blij dat jullie de laatste zin nog hebben kunnen schrijven.
Dat jullie met jullie lijf een gedeelte van deze tocht nog hebben kunnen halen - is een beetje een wonder. En misschien ook een beetje onder - of overschatting van hetgeen jullie lijven pijnigt en minder krachtig
heeft gemaakt.
Blijf net iets minder doen dan je denkt nog te kunnen.
(maar dat weten jullie natuurlijk zelf ook wel. . . . . .)
Liefs en goeds en ook wat rationaliteit!
Hans -
16 Juli 2022 - 22:31
Lieneke Dekker:
Lieve Els en Jaap
Dat was een heel avond tuur wat jullie meegemaakt hebben.
Ook voor jullie gaan de jaren tellen en blijven geen 20 meer.
Toch heb ik wel van jullie verslag genoten ,net of ik er zelf bij was.
En wat een prachtige foto,s als mens ben je dan nietig bij zulke
geweldige opnamens.
Lieve Els en Jaap nog een mooie voorzichtige tijd
Lieve groeten zus en schoonzus
-
17 Juli 2022 - 17:37
Margo Gielkens :
Hemelse goedheid,
Met ingehouden adem heb ik jullie verslag gelezen. Wat hebben jullie een bij bijzonder teamwork van trouw aan elkaar en het leven geleverd. Ik ben er stil van!! Heel veel liefs en samen lekker genieten,
Margo -
17 Juli 2022 - 21:40
Leonie:
De foto's zijn weer prachtig. De omgeving is prachtig, maar of jullie ervan hebben kunnen genieten?.
Ik hoor jullie nog zeggen: "We doen wat korte hikes. Zeker niet de moeilijke".
Maar goed jullie hebben het gelukkig overleefd en kunnen dit avontuur nog navertellen.
Niet meer doen Japie!.
Pas goed op jullie zelf!. Nog veel (echt) plezier. -
20 Juli 2022 - 00:25
Leonid:
Wow! That is one scary landscape! I am glad to hear that you didn't overbrave it and turned around!!! What a relief! Hiking should be fun ))) -
23 Juli 2022 - 14:13
Jan Rombout:
Prachtige foto's weer Els en Jaap.
Ik heb het verslag gelezen en ben blij dat jullie 'het hoofd koel hebben gehouden en samenwerkend dit avontuur hebben overleefd. Gelukkig! Nu maar even wat minder avontuurlijke hikes.
Hartelijke groet,
Jan Rombout
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
