Van Boulder naar Mancos
Door: Els
Blijf op de hoogte en volg Jaap en Els
17 Juli 2019 | Verenigde Staten, Mancos
Maandag 15 juli.
Met stralend weer uit Boulder weggereden, richting het zuiden van Colorado. Een flinke reis-etappe want we willen deze week uitvoerig de tijd nemen voor Mesa Verde. We komen vrijdagavond weer in Boulder terug, want zaterdag is de Memorial bijeenkomst voor John Chitty.
De route die we naar het zuiden namen, kenden we nog niet. Het landschap verraste ons. We reden niet zoals we dachten meteen de bergen, in maar door lange glooiende dalen met op de achtergrond steeds de besneeuwde toppen van de Rocky Mountains. Ondanks de groene hellingen dunbevolkt. We vermoeden dat het vruchtbare laagje aarde op de rotsbodem te dun is om er als veeboer of agrariër een bestaan op te bouwen.
Toch ook een gebied met veel rivieren en beken met fraaie namen als Turkey Creek en North Fork South Platte River! Wel bomen op hellingen, veel aspen trees, maar geen echte bossen. In de herfst zal het er wel mooi uitzien. Gedeeltelijk ook een skigebied. Maar nu in de zomer is het heel rustig en zo zoefden wij rustig voort over de redelijk goede, meestal tweebaanswegen.
We hadden ook het stellige plan om de Black Canyon of the Gunnison te bezoeken. Voor het eerst waren we er in 2005. Toen waren we diep onder de indruk van deze canyon maar door onze toen nog volop aanwezige hoogtevrees nauwelijks in staat er van te genieten. Later, toen we dat beter onder de knie hadden zijn we er terug geweest. Ondertussen alweer een aardig tijdje geleden.
De Black Canyon is een prachtige, niet eens zo lange, maar zeer diepe canyon. Indrukwekkend diep, 700 meter, en heel steil. Een kreunende scheur in de aarde met diep onderin de woest stromende Gunnison River. Het is een totaal andere ervaring dan de beroemde Grand Canyon of Colorado. Waar we later deze reis overigens ook weer heen gaan en daar verheugen we ons bij voorbaat op. Opnieuw hebben we intens genoten van de woeste schoonheid hier. Even leek het weer ons nog parten te gaan spelen, er dreigde onweer en regen en dan moet je daar niet zijn! Het waaide hard. Maar het liep helemaal goed. Het was overweldigend en alleszins de moeite waard.
Bij aankomst in Ridgway hadden we er 550 kilometer op zitten!
Dinsdag 16 juni. Deze dag had een totaal ander karakter dan gisteren. Ons eerste reisdoel was Telluride. Een bergstadje en skioord dat ook in de zomer erg toeristisch is. Vanuit Ridgway moet je eigenlijk omrijden om er te komen, maar er is een beroemde dirt road, 30 kilometer lang, de Last Dollar Road. Dat is een stuk korter. Ooit waren we al eens van plan die weg te rijden, maar dat was in een ander jaargetijde en toen was de weg nat en glad door sneeuw. Nu moest het er dus eindelijk van komen! Deze weg stond dus hoog op de agenda.
Jaap heeft er al zijn stuurmanskunst op kunnen botvieren en Els zat schuddend en hobbelend naast hem. Zo’n weg waar je hoopt dat er niet op het verkeerde moment een tegenligger opdaagt, maar o, wat mooi en spannend. Flink stijgend en later dus weer dalend reden we over de beboste flanken om Mount Dollar heen. Ook hier weer veel aspen trees. Zo af en toe was het opzij van ons behoorlijk diep en de gevreesde tegenliggers kregen we ook. Gelukkig precies waar het kon! Voor die 30 kilometer hebben we bijna tweeënhalf uur nodig gehad. Omrijden was vast sneller gegaan, maar dan hadden we dit schitterende avontuur gemist.
Aangekomen in Telluride hebben we onszelf beloond met een café latte (double shot). We hebben er even naar de Bridal Veil waterval gekeken en zijn daarna doorgereden naar Mancos. Een rommelig stadje dicht bij Mesa Verde National Park. De weg waaraan ons hotel ligt is onverhard, de kamer is klein maar schoon. En het is behoorlijk warm. Morgen gaan we dus naar Mesa Verde. Vanwege de hitte houden we het hike-programma klein. We melden ons later in de week weer.
Met stralend weer uit Boulder weggereden, richting het zuiden van Colorado. Een flinke reis-etappe want we willen deze week uitvoerig de tijd nemen voor Mesa Verde. We komen vrijdagavond weer in Boulder terug, want zaterdag is de Memorial bijeenkomst voor John Chitty.
De route die we naar het zuiden namen, kenden we nog niet. Het landschap verraste ons. We reden niet zoals we dachten meteen de bergen, in maar door lange glooiende dalen met op de achtergrond steeds de besneeuwde toppen van de Rocky Mountains. Ondanks de groene hellingen dunbevolkt. We vermoeden dat het vruchtbare laagje aarde op de rotsbodem te dun is om er als veeboer of agrariër een bestaan op te bouwen.
Toch ook een gebied met veel rivieren en beken met fraaie namen als Turkey Creek en North Fork South Platte River! Wel bomen op hellingen, veel aspen trees, maar geen echte bossen. In de herfst zal het er wel mooi uitzien. Gedeeltelijk ook een skigebied. Maar nu in de zomer is het heel rustig en zo zoefden wij rustig voort over de redelijk goede, meestal tweebaanswegen.
We hadden ook het stellige plan om de Black Canyon of the Gunnison te bezoeken. Voor het eerst waren we er in 2005. Toen waren we diep onder de indruk van deze canyon maar door onze toen nog volop aanwezige hoogtevrees nauwelijks in staat er van te genieten. Later, toen we dat beter onder de knie hadden zijn we er terug geweest. Ondertussen alweer een aardig tijdje geleden.
De Black Canyon is een prachtige, niet eens zo lange, maar zeer diepe canyon. Indrukwekkend diep, 700 meter, en heel steil. Een kreunende scheur in de aarde met diep onderin de woest stromende Gunnison River. Het is een totaal andere ervaring dan de beroemde Grand Canyon of Colorado. Waar we later deze reis overigens ook weer heen gaan en daar verheugen we ons bij voorbaat op. Opnieuw hebben we intens genoten van de woeste schoonheid hier. Even leek het weer ons nog parten te gaan spelen, er dreigde onweer en regen en dan moet je daar niet zijn! Het waaide hard. Maar het liep helemaal goed. Het was overweldigend en alleszins de moeite waard.
Bij aankomst in Ridgway hadden we er 550 kilometer op zitten!
Dinsdag 16 juni. Deze dag had een totaal ander karakter dan gisteren. Ons eerste reisdoel was Telluride. Een bergstadje en skioord dat ook in de zomer erg toeristisch is. Vanuit Ridgway moet je eigenlijk omrijden om er te komen, maar er is een beroemde dirt road, 30 kilometer lang, de Last Dollar Road. Dat is een stuk korter. Ooit waren we al eens van plan die weg te rijden, maar dat was in een ander jaargetijde en toen was de weg nat en glad door sneeuw. Nu moest het er dus eindelijk van komen! Deze weg stond dus hoog op de agenda.
Jaap heeft er al zijn stuurmanskunst op kunnen botvieren en Els zat schuddend en hobbelend naast hem. Zo’n weg waar je hoopt dat er niet op het verkeerde moment een tegenligger opdaagt, maar o, wat mooi en spannend. Flink stijgend en later dus weer dalend reden we over de beboste flanken om Mount Dollar heen. Ook hier weer veel aspen trees. Zo af en toe was het opzij van ons behoorlijk diep en de gevreesde tegenliggers kregen we ook. Gelukkig precies waar het kon! Voor die 30 kilometer hebben we bijna tweeënhalf uur nodig gehad. Omrijden was vast sneller gegaan, maar dan hadden we dit schitterende avontuur gemist.
Aangekomen in Telluride hebben we onszelf beloond met een café latte (double shot). We hebben er even naar de Bridal Veil waterval gekeken en zijn daarna doorgereden naar Mancos. Een rommelig stadje dicht bij Mesa Verde National Park. De weg waaraan ons hotel ligt is onverhard, de kamer is klein maar schoon. En het is behoorlijk warm. Morgen gaan we dus naar Mesa Verde. Vanwege de hitte houden we het hike-programma klein. We melden ons later in de week weer.
-
17 Juli 2019 - 05:07
Miriam:
Hallo,
Fijn te lezen dat het jullie goed gaat. Dank voor de berichten en filmpjes. Hier staat deze week alles in het teken van de musical van Ray en zijn afscheid van de lagere school. Een flinke mijlpaal. Hij is er erg aan toe maar ziet er natuurlijk ook tegenop om afscheid te nemen.
Liefs Mir -
17 Juli 2019 - 07:07
Lili:
Eerst maar even een compliment voor jullie tot grote hoogte gestegen botanische kennis zoals aangetoond bij foto 17. Indrukwekkend, en goed voor een brede grijns bij de morgenkoffie! Ik was enorm blij met de foto's (7, 8, 9) van de Black Canyon met z'n markante verschijningsvorm, zag dat een knappe tijd geleden. Ik herinner me dat beeld tot in de eeuwigheid omdat bij de eerste aanblik ik weer bij de slager stond, in de jaren vijftig toen de gehalveerde koeien nog in een rijtje aan haken in de winkel hingen. De wanden van de canyon zijn dan het doorregen stoofvlees – die hele canyon lang zag ik alleen maar rib-, sukade- of gewoon stooflappen. (Over snijzaal associaties zal ik het niet hebben.) Moest verder erg lachen om de schaduw cowboy – dat busje op de achtergrond is wel illustratief voor de neergang van die beroepsgroep...
De oogst van deze rit: (waarbij het = teken zoals gewoonlijk gelezen moet worden als 'met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid')
17 = eentje uit de uienfamilie, cq. Peninsular Onion
23 = Rocky Mountain Penstamon
24 = zulke blauwe velden zijn gewoonlijk een kleine lupinesoort, in Texas Bluebonnet genoemd. kent –tig naamvarianten,
25 = wild blue Flax (vlas)
En dankjewel voor #21!
Nog een klein verzoekje – het helpt bij het speurwerk om een idee te hebben van de relatieve grootte, hoe de bloem aan de steel zit en de blaadjes. Geheel in tegenstrijd hiermee is het feit dat ik de alien van de vorige afleverig, die toch aan al deze wensen voldoet, nog niet van een naam kan voorzien. Maar ik heb nog even de tijd! Weer dankjewel voor het mooie verslag, en geniet ze.
-
17 Juli 2019 - 07:11
Hans:
Alleen al bij het zien van een aantal foto's gaat er een vreemd gevoel door m'n benen.
Vreselijk diep of hoog. Doe maar voorzichtig!!!
Liefs en goeds,
Hans, ook van Ankie -
17 Juli 2019 - 18:15
Corrie En Gerard:
Die schaduw van die cowboy lijkt wel op jaap!! HAHA
Wat een pracht geniet er van groetjes corrie en gerard
-
17 Juli 2019 - 18:31
Hélène Jansen:
Lieve Avonturiers, de natuur maakt een groots gebaar, de watervallen zijn immens, de kloof
allerdiepst. Moeder Aarde laat zich kennen, dat kan ik uit de foto’s wel opmaken. Indrukwekkend en hoeveel liefde zullen jullie van daaruit weer meenemen?
Dank voor het kunnen meereizen! Peter en Hélène -
17 Juli 2019 - 18:42
Jan Rombouy:
Hallo Els en Jaap, Wat een prachtige beschrijvingen van wat je zoal ziet en tegenkomt. Heel mooie foto's die samen met jullie verslag een goede impressie geven van jullie belevingen. Geniet de komende tijd en ik zie uit naar het vervolg. Hartelijke groet, Jan -
19 Juli 2019 - 17:04
Leonie:
Hoi Els en Jaap,
Al eerder stiekem snel naar verslag en foto’s gekeken. Nu echt de tijd genomen.
Weer mooie foto’s. Ennn….hier kun je wel spreken van een steilwand.
Neem aan dat jullie daar niet naar beneden zijn gelopen, want dat is echt dieeeepppp!.
Mijn knieën knikken als ik ernaar kijk.
Volgende keer duidelijker laten zien wat jullie op die picknicktafel hebben staan, toch niet zo’n klein glaasje offfff? Stiekem toch.
Vele mooie bloemen. Bijzonder dat aspen tree bos.
Cannabisvrij begrijp ik niet helemaal.
In ieder geval ook lekker gegeten zo te zien.
En wat is lekker koel bij jullie?. Hier wordt het volgende week volgens de voorspelling wel 37 graden. Ik kruip in mijn hol.
Nog veel plezier. -
28 Juli 2019 - 21:52
Thea:
Alleen maar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
