Mesa Verde National Park
Blijf op de hoogte en volg Jaap en Els
19 Juli 2019 | Verenigde Staten, Pagosa Springs
17 en 18 juli Mesa Verde.
Momenteel logeren we in de Pagosa Lodge in de plaats Pagosa Springs ongeveer 150 km vanaf het Mesa Verde NP waar we de afgelopen twee dagen waren. Daar gingen we een beetje met gemengde gevoelens naar toe. Dat kwam omdat we hadden gehoord en gelezen (en gezien op foto’s) dat het er heel druk en heel toeristisch is. Daar houden we niet zo van, wat eigenlijk wel een beetje raar van ons is, want tenslotte zijn we zelf ook toeristen. Maar goed, zo’n echte toeristenkermis proberen we toch meestal te vermijden. Mesa Verde was in alle opzichten anders dan we hadden gedacht: het was niet erg druk, veel minder groen en ook veel groter dan verwacht.
Gisteren hebben we een groot deel van het park met de auto verkend en hebben een hike gemaakt op de Chapin Mesa, de drukste van de twee mesa’s die in het park gelegen zijn. Deze zgn. Petroglyph hike is 3,4 km en ook al was het behoorlijk warm (ongeveer 35 graden), dat zou het dus een fluitje van een cent moeten zijn. In werkelijkheid werd het een zware wandeling. Als de Amerikanen van een hike zeggen dat hij ‘strenuous’ is, dan is het dus echt zwaar, dat bleek maar weer. Het was werkelijk een prachtige wandeling langs de wand van een canyon waarin een van de zogenaamde dwellings gesitueerd was, met dan weer klimmen, dan weer dalen en vaker klauterend dan wandelend. Afgezien van een paar honderd meter in het begin was er ook nauwelijks sprake van een pad. In ieder geval voor Els was deze wandeling erg zwaar en daarom hebben we de wandeling ingekort naar 2,6 km. Op de foto’s is te zien dat het wel om een prachtige trail gaat. Door de hitte en de zwaarte hebben we er bijna drie uur over gedaan. Onze wandelvriendin Leonie vindt dit vast verbazingwekkend.
Mesa Verde is beroemd om zijn cliff dwellings, woningen van de oude Pueblo-bevolking onder de overhangende cliffs van de Mesa, zogenaamde alkoven. Toen we een beetje waren bijgekomen van het wandelavontuur zijn we naar een paar viewpoints gereden waar je een mooi zicht hebt op sommige van deze dwellings. Erg beroemd is het Cliff Palace. Daar kun je alleen via een rondleiding met een gids komen, maar ook vanaf het viewpoint hadden we er een schitterend zicht op. Het leuke was dat de site even helemaal leeg was, zonder toeristen. Later toen er weer een groep mensen liep gaf dat een behoorlijk idee van de proporties van de gebouwen. Bepaald geen Madurodam!
Gisteravond zijn we vroeg gaan slapen en vanmorgen zijn we vroeg opgestaan. We moesten uitchecken en we wilden ook op tijd weer in het park zijn. We hadden ingetekend op de Long House Trail, een hike met een Ranger, en die stond gepland om 11 uur. Dit keer moesten we op de Wetherill Mesa zijn. Een stil deel van het park. Afgezien van een restroom en een kiosk zijn er geen voorzieningen. Er komen uitsluitend mensen die, al dan niet begeleid, een hike gaan maken. Niet opengesteld voor auto’s.
Onderweg naar de Mesa viel ons voor de zoveelste keer op dat er heel veel dode, geblakerde bomen staan. Ook geen gewone grote bomen, alleen struikgewas, Yucca planten, een soort gras en mooie bermbegroeiing. Op een infobord lazen we dat sinds 1906, het jaar van de oprichting van het park, maar liefst 70% van het grondgebied door bosbranden verwoest is. Tijdens de hike vertelde de Ranger dat het herstel van de boomgroei na een bosbrand op de Mesa 200 tot 300 jaar nodig heeft. Zonder uitzondering ontstaan alle bosbranden op de Mesa door blikseminslag en helaas is er geen gebied in Amerika waar de bliksem zo vaak inslaat als hier, uitgezonderd Florida. Onder andere omdat door de brand de bodem helemaal steriel wordt en er dus geen zaailingen ontwikkelen, duurt herstel heel lang. Dat verklaart dus de naargeestige kaalte.
Overigens was de door de Ranger begeleide wandeling heel mooi. De hike zelf was kort en de omstandigheden waren, afgezien van de warmte, niet zwaar. Zij gaf heel veel informatie en sprak met respect over de mensen van de oude Pueblo-cultuur die hier hebben geleefd. Ook Long House is gebouwd onder een grote overhangende cliff van de Mesa (alkoof). Voor de huidige Pueblo-bevolking in Amerika zijn dit geen ruïnes, maar heilige plaatsen.
Na een korte pauze hebben we nog een tweede, kleine wandeling gemaakt vanaf de Wetherill Mesa. Nu naar het Step House, een andere en kleinere dwelling. Opnieuw erg boeiend. Daarna hebben we onszelf beloond met een lekkere cafe-latte in de Far View Lodge.
We zijn heel enthousiast over deze afgelopen twee dagen en hebben ons idee over Mesa Verde dus helemaal bijgesteld.
Morgen reizen we weer naar Boulder om aanwezig en spreker te zijn bij de Memorial voor John Chitty. Waarschijnlijk volgt pas na het weekend weer een verslag.
Liefs
Momenteel logeren we in de Pagosa Lodge in de plaats Pagosa Springs ongeveer 150 km vanaf het Mesa Verde NP waar we de afgelopen twee dagen waren. Daar gingen we een beetje met gemengde gevoelens naar toe. Dat kwam omdat we hadden gehoord en gelezen (en gezien op foto’s) dat het er heel druk en heel toeristisch is. Daar houden we niet zo van, wat eigenlijk wel een beetje raar van ons is, want tenslotte zijn we zelf ook toeristen. Maar goed, zo’n echte toeristenkermis proberen we toch meestal te vermijden. Mesa Verde was in alle opzichten anders dan we hadden gedacht: het was niet erg druk, veel minder groen en ook veel groter dan verwacht.
Gisteren hebben we een groot deel van het park met de auto verkend en hebben een hike gemaakt op de Chapin Mesa, de drukste van de twee mesa’s die in het park gelegen zijn. Deze zgn. Petroglyph hike is 3,4 km en ook al was het behoorlijk warm (ongeveer 35 graden), dat zou het dus een fluitje van een cent moeten zijn. In werkelijkheid werd het een zware wandeling. Als de Amerikanen van een hike zeggen dat hij ‘strenuous’ is, dan is het dus echt zwaar, dat bleek maar weer. Het was werkelijk een prachtige wandeling langs de wand van een canyon waarin een van de zogenaamde dwellings gesitueerd was, met dan weer klimmen, dan weer dalen en vaker klauterend dan wandelend. Afgezien van een paar honderd meter in het begin was er ook nauwelijks sprake van een pad. In ieder geval voor Els was deze wandeling erg zwaar en daarom hebben we de wandeling ingekort naar 2,6 km. Op de foto’s is te zien dat het wel om een prachtige trail gaat. Door de hitte en de zwaarte hebben we er bijna drie uur over gedaan. Onze wandelvriendin Leonie vindt dit vast verbazingwekkend.
Mesa Verde is beroemd om zijn cliff dwellings, woningen van de oude Pueblo-bevolking onder de overhangende cliffs van de Mesa, zogenaamde alkoven. Toen we een beetje waren bijgekomen van het wandelavontuur zijn we naar een paar viewpoints gereden waar je een mooi zicht hebt op sommige van deze dwellings. Erg beroemd is het Cliff Palace. Daar kun je alleen via een rondleiding met een gids komen, maar ook vanaf het viewpoint hadden we er een schitterend zicht op. Het leuke was dat de site even helemaal leeg was, zonder toeristen. Later toen er weer een groep mensen liep gaf dat een behoorlijk idee van de proporties van de gebouwen. Bepaald geen Madurodam!
Gisteravond zijn we vroeg gaan slapen en vanmorgen zijn we vroeg opgestaan. We moesten uitchecken en we wilden ook op tijd weer in het park zijn. We hadden ingetekend op de Long House Trail, een hike met een Ranger, en die stond gepland om 11 uur. Dit keer moesten we op de Wetherill Mesa zijn. Een stil deel van het park. Afgezien van een restroom en een kiosk zijn er geen voorzieningen. Er komen uitsluitend mensen die, al dan niet begeleid, een hike gaan maken. Niet opengesteld voor auto’s.
Onderweg naar de Mesa viel ons voor de zoveelste keer op dat er heel veel dode, geblakerde bomen staan. Ook geen gewone grote bomen, alleen struikgewas, Yucca planten, een soort gras en mooie bermbegroeiing. Op een infobord lazen we dat sinds 1906, het jaar van de oprichting van het park, maar liefst 70% van het grondgebied door bosbranden verwoest is. Tijdens de hike vertelde de Ranger dat het herstel van de boomgroei na een bosbrand op de Mesa 200 tot 300 jaar nodig heeft. Zonder uitzondering ontstaan alle bosbranden op de Mesa door blikseminslag en helaas is er geen gebied in Amerika waar de bliksem zo vaak inslaat als hier, uitgezonderd Florida. Onder andere omdat door de brand de bodem helemaal steriel wordt en er dus geen zaailingen ontwikkelen, duurt herstel heel lang. Dat verklaart dus de naargeestige kaalte.
Overigens was de door de Ranger begeleide wandeling heel mooi. De hike zelf was kort en de omstandigheden waren, afgezien van de warmte, niet zwaar. Zij gaf heel veel informatie en sprak met respect over de mensen van de oude Pueblo-cultuur die hier hebben geleefd. Ook Long House is gebouwd onder een grote overhangende cliff van de Mesa (alkoof). Voor de huidige Pueblo-bevolking in Amerika zijn dit geen ruïnes, maar heilige plaatsen.
Na een korte pauze hebben we nog een tweede, kleine wandeling gemaakt vanaf de Wetherill Mesa. Nu naar het Step House, een andere en kleinere dwelling. Opnieuw erg boeiend. Daarna hebben we onszelf beloond met een lekkere cafe-latte in de Far View Lodge.
We zijn heel enthousiast over deze afgelopen twee dagen en hebben ons idee over Mesa Verde dus helemaal bijgesteld.
Morgen reizen we weer naar Boulder om aanwezig en spreker te zijn bij de Memorial voor John Chitty. Waarschijnlijk volgt pas na het weekend weer een verslag.
Liefs
-
20 Juli 2019 - 05:52
Dick Van Der WalDe Naam Alcoof :
Leuk om de naam alcoof te horen, mijn over-grootmoeder had ook een alcoof in huis.
Hoop later wat meer te horen over die indianen.
Jaloers op deze avontuurlijke trip.
Goeie reis
Dick. -
20 Juli 2019 - 10:49
Lili:
Wat is het toch een zegen dat jullie bewegende onderdelen zo goed bewegen...ben af en toe jaloers, als ik zie wat jullie daardoor kunnen zien. En superblij dat je het laat zien met die mooie foto's, is een grote troost! De bouwsels zijn van dezelfde snit als de mysterieuze ruines van Hovenweep, hebben jullie vast ook aan gedacht maar zo'n allcoof is koeltechnisch een stuk aangenamer.
Ik begon me al zorgen te maken dat er geen bloemetjes verschenen, maar gelukkig - de laatste foto joeg me weer door alles wat er geel bloeit in jullie habitat. Deze schoonheid is weer zo'n geval met vele gezichten, de algemene naam is sulphur flower maar er zijn vele varianten met dito namen al dan niet met de toevoeging Buckwheat: sulphur-flowered buckwheat, sulphur buckwheat. De finesses van de verschillen ontgaan me, maar aan zo'n algemene naam kun je je natuurlijk geen buil vallen.
Ik kijk weer uit naar de volgende aflevering, tot dan!
Lili -
21 Juli 2019 - 10:34
Lieneke Dekker-van Der Wal:
-
23 Juli 2019 - 17:25
Leonie:
Hoi Els en Jaap,
Ben zeker niet verbaasd, dat jullie zo lang over zo’n zware trail gedaan hebben.
Ik zit op de bank en ben hier in de hitte helemaal niet vooruit te branden.
Het lezen van het verslag en bekijken van de foto’s wilde nog wel lukken. Een reactie plaatsen nam wat meer energie in beslag.
Maarrrr….. ik heb genoten van de foto’s. Van heel veel bouwsels wist ik niet eens dat ze bestonden.
Heel knap zoals die mensen gebouwd hebben en dat het allemaal nog te bekijken is.
Jullie doen het zware werk en ik kan in mijn luie stoel genieten. Hoewel ik me er heel goed van bewust ben, dat het super is om “live” te beleven.
Na Boulder ( ook heel bijzonder en fijn dat jullie daar nu zijn ) weer verder goede reis gewenst.
Groetjes Leonie. -
24 Juli 2019 - 07:55
Ed Kroll:
Weer geweldige mooiw foto's en indrukken te gek,Groet, Ed Kroll -
24 Juli 2019 - 08:22
Jan Rombout:
Hallo Els en Jaap,
Wat een zeer informatief verslag van jullie avontuurlijke reis en wederom prachtige foto's die wat jullie zien en beleven heel fraai illustreren. Ik kom dankzij jullie veel te weten.
Goeie en veilige voortzetting van jullie reis.
Hartelijke groet,
Jan Rombout -
28 Juli 2019 - 21:57
Thea:
Wauw , wat prachtige foto's allemaal.
Fijn dat jullie ervan genieten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
