Badlands en Arches rond Aztec, New Mexico
Door: Els
Blijf op de hoogte en volg Jaap en Els
24 Juli 2019 | Verenigde Staten, Aztec
Dinsdag 23 juli 2019
Van vrijdag tot en met zondag zijn we heen en weer gereisd naar Boulder Colorado in verband met de dag van de Memorial voor onze vriend John Chitty op zaterdag.
Dat is een ontroerende en mooie bijeenkomst geworden met naaste familie, vrienden, bekenden en studenten van John. Op verzoek heeft Jaap de aanwezigen verwelkomd en het thema van de bijeenkomst aangegeven: niet rouwen maar vooral het leven van John vieren. We hoorden mooie persoonlijke bijdragen uit soms totaal verschillende invalshoeken en juist daardoor werd een compleet beeld van John gegeven. Hoe zijn vrouw Anna, dochter Lizzy en zoon Haley vertelden over die allerlaatste uren van John raakte ons diep. Later die avond hebben we afscheid van ze genomen en we hebben er samen nog veel over nagepraat.
Op zondag zijn we weer teruggereisd richting Nieuw Mexico. Het betekende eigenlijk dat we deze route grotendeels al voor de derde keer reden waardoor al bijna een vertrouwd traject leek. Dit keer geen uitstapjes onderweg. Ons reisdoel Aztec lag wel wat verder zodat we zo’n kleine 600 km af te leggen hadden. Het was relatief koel: op een gegeven moment reden we zelfs even onder een koufront door. Dat is dan echt even heel raar: 18, 19 graden! Maar tegen dat we in Aztec arriveerden lag dat natuurlijk al weer ver achter ons. We logeren hier voor vier dagen in een bijzonder hotel. We vermoeden dat het al lang bestaat. De stijl vinden we, op een vriendelijke manier, een beetje Victoriaans. Er staan en hangen dingen met historische waarde zoals bijvoorbeeld ingelijste doopjurken. De hele aankleding van het hotel is consequent ‘apart’.
Maandagmorgen zijn we op tijd er op uit gegaan. Maar eerst genoten we ons ontbijt in ‘the Parlor’, de gemeenschappelijke zitkamer met kitchenette van het hotel, inclusief twee piano’s. Daarna opnieuw naar Bisti Land, wat een jaar geleden zo’n verrassende ontdekking voor ons was en wat we nu nog wat beter wilden verkennen. De tocht er naar toe ging via Farmington, een drukke, chaotische stad. Eenmaal buiten de stad zagen we agrarische activiteit wat hier in de USA zo bijzonder in grote cirkelvelden gebeurt. Die cirkelvormen hebben te maken met de irrigatie. Het laatste stukje ging over een dirt road. Het trailhead van Bisti Land is niet meer dan een parkeerplaats en een infobord. Daar hebben we de wandelschoenen aangetrokken en de rugzakken omgegord en zijn weer op stap gegaan. Het eerste deel van de trail net als een jaar geleden. Daarna meer naar een andere deel van het ‘park’ gegaan. Het was warm, 36 graden, en er woei een flarderige wind, die als hij er was voor verkoeling zorgde (en als hij er niet was dus meteen gemist werd). We hebben bij elkaar ongeveer 6,2 km gelopen in het boeiende landschap van kleuren en vormen met veel zogenaamde hoodoos. Dat was voor dit terrein en deze omstandigheden genoeg. Tegen vier uur waren we terug in het hotel. We hebben een bij deze streken passende heerlijke siësta gehouden. De vraag: waar zullen we gaan eten vandaag? hebben we opgelost met een gang naar de Pizza Hut. Daar waren we nog nooit geweest en daar hoeven we van onszelf ook nooit meer heen. De slechtste pizza de we ooit gegeten hebben. Wat ons betreft Amerika op zijn smalst, hoewel de klandizie voor een flink deel bestond uit veel te dikke mensen!
Vandaag zijn we arches gaan bekijken in de directe omgeving van Aztec, er zijn er hier tientallen. We moesten een selectie maken. Maar ons allereerste bezoek betrof vandaag een opticien om de neusvleugels van Jaaps bril te laten repareren. Een mooie, goed verzorgde winkel met een tinnen plafond. De aardige mevrouw maakte Jaaps bril in orde en berekende daar niets voor. Daarna zijn we aan onze arches-tocht begonnen. Jaap had veel werk in de voorbereiding gestoken, dus met veel gegevens en coördinaten op zak begonnen we enthousiast hieraan. We waren al wel gewaarschuwd dat het gebied hier en daar wordt ontsierd door gaswinning. Dat was geen hier en daar, maar overal en soms ook zeer hoorbaar. Het gebied wordt ook doorkruist door een wirwar van erg moeilijk berijdbare dirt roads. In andere delen van Amerika zijn we gewend dat die goed genummerd zijn en dat er ook verwijzingen zijn van waarheen ze leiden. Dat was hier niet het geval. We vermoeden dat dit te maken heeft met de eigenaars van de gaswinning, die waarschijnlijk liever geen toeristen in het gebied hebben. Tot overmaat van ramp waren er problemen met de coördinaten waarmee we werkten en heeft onze Tom Tom, als het om de dirt roads gaat, nogal gaten in haar geheugen. Bij de tweede arch moest een steile rots beklommen worden, wat Jaap met enige moeite wel lukte, maar Els kreeg het helaas (tot haar ergernis) niet voor elkaar. Gelukkig konden we vanaf een punt op enige afstand de arch wel zien: het was echt een hele mooie! De tweede arch konden we domweg niet vinden. Uiteindelijk hebben we maar vijf van de tien arches die we wilden bekijken ook daadwerkelijk gevonden en zijn we dus wel een beetje teleurgesteld. Maar de arches die we hebben gezien waren voor ons als ‘arch-hunters’ zeker de moeite waard. Moe van de warmte en al het gezoek en rijden op die slechte wegen zijn we terug gegaan naar Aztec. In de verte zagen we donkere wolken zich samenpakken. Dat duurt nog wel even, zeiden we tegen elkaar. Maar we waren nog maar net bij het hotel of het begon te regenen en kwam een verfrissende thunderstorm boven ons tot ontlading. En nu zitten we in de ‘parlor’ van het hotel en werken aan dit verslag en aan de foto’s.
Morgen een nieuwe dag. Onder andere een heel ander deel van Bisti Badlands staat dan op het programma.
Van vrijdag tot en met zondag zijn we heen en weer gereisd naar Boulder Colorado in verband met de dag van de Memorial voor onze vriend John Chitty op zaterdag.
Dat is een ontroerende en mooie bijeenkomst geworden met naaste familie, vrienden, bekenden en studenten van John. Op verzoek heeft Jaap de aanwezigen verwelkomd en het thema van de bijeenkomst aangegeven: niet rouwen maar vooral het leven van John vieren. We hoorden mooie persoonlijke bijdragen uit soms totaal verschillende invalshoeken en juist daardoor werd een compleet beeld van John gegeven. Hoe zijn vrouw Anna, dochter Lizzy en zoon Haley vertelden over die allerlaatste uren van John raakte ons diep. Later die avond hebben we afscheid van ze genomen en we hebben er samen nog veel over nagepraat.
Op zondag zijn we weer teruggereisd richting Nieuw Mexico. Het betekende eigenlijk dat we deze route grotendeels al voor de derde keer reden waardoor al bijna een vertrouwd traject leek. Dit keer geen uitstapjes onderweg. Ons reisdoel Aztec lag wel wat verder zodat we zo’n kleine 600 km af te leggen hadden. Het was relatief koel: op een gegeven moment reden we zelfs even onder een koufront door. Dat is dan echt even heel raar: 18, 19 graden! Maar tegen dat we in Aztec arriveerden lag dat natuurlijk al weer ver achter ons. We logeren hier voor vier dagen in een bijzonder hotel. We vermoeden dat het al lang bestaat. De stijl vinden we, op een vriendelijke manier, een beetje Victoriaans. Er staan en hangen dingen met historische waarde zoals bijvoorbeeld ingelijste doopjurken. De hele aankleding van het hotel is consequent ‘apart’.
Maandagmorgen zijn we op tijd er op uit gegaan. Maar eerst genoten we ons ontbijt in ‘the Parlor’, de gemeenschappelijke zitkamer met kitchenette van het hotel, inclusief twee piano’s. Daarna opnieuw naar Bisti Land, wat een jaar geleden zo’n verrassende ontdekking voor ons was en wat we nu nog wat beter wilden verkennen. De tocht er naar toe ging via Farmington, een drukke, chaotische stad. Eenmaal buiten de stad zagen we agrarische activiteit wat hier in de USA zo bijzonder in grote cirkelvelden gebeurt. Die cirkelvormen hebben te maken met de irrigatie. Het laatste stukje ging over een dirt road. Het trailhead van Bisti Land is niet meer dan een parkeerplaats en een infobord. Daar hebben we de wandelschoenen aangetrokken en de rugzakken omgegord en zijn weer op stap gegaan. Het eerste deel van de trail net als een jaar geleden. Daarna meer naar een andere deel van het ‘park’ gegaan. Het was warm, 36 graden, en er woei een flarderige wind, die als hij er was voor verkoeling zorgde (en als hij er niet was dus meteen gemist werd). We hebben bij elkaar ongeveer 6,2 km gelopen in het boeiende landschap van kleuren en vormen met veel zogenaamde hoodoos. Dat was voor dit terrein en deze omstandigheden genoeg. Tegen vier uur waren we terug in het hotel. We hebben een bij deze streken passende heerlijke siësta gehouden. De vraag: waar zullen we gaan eten vandaag? hebben we opgelost met een gang naar de Pizza Hut. Daar waren we nog nooit geweest en daar hoeven we van onszelf ook nooit meer heen. De slechtste pizza de we ooit gegeten hebben. Wat ons betreft Amerika op zijn smalst, hoewel de klandizie voor een flink deel bestond uit veel te dikke mensen!
Vandaag zijn we arches gaan bekijken in de directe omgeving van Aztec, er zijn er hier tientallen. We moesten een selectie maken. Maar ons allereerste bezoek betrof vandaag een opticien om de neusvleugels van Jaaps bril te laten repareren. Een mooie, goed verzorgde winkel met een tinnen plafond. De aardige mevrouw maakte Jaaps bril in orde en berekende daar niets voor. Daarna zijn we aan onze arches-tocht begonnen. Jaap had veel werk in de voorbereiding gestoken, dus met veel gegevens en coördinaten op zak begonnen we enthousiast hieraan. We waren al wel gewaarschuwd dat het gebied hier en daar wordt ontsierd door gaswinning. Dat was geen hier en daar, maar overal en soms ook zeer hoorbaar. Het gebied wordt ook doorkruist door een wirwar van erg moeilijk berijdbare dirt roads. In andere delen van Amerika zijn we gewend dat die goed genummerd zijn en dat er ook verwijzingen zijn van waarheen ze leiden. Dat was hier niet het geval. We vermoeden dat dit te maken heeft met de eigenaars van de gaswinning, die waarschijnlijk liever geen toeristen in het gebied hebben. Tot overmaat van ramp waren er problemen met de coördinaten waarmee we werkten en heeft onze Tom Tom, als het om de dirt roads gaat, nogal gaten in haar geheugen. Bij de tweede arch moest een steile rots beklommen worden, wat Jaap met enige moeite wel lukte, maar Els kreeg het helaas (tot haar ergernis) niet voor elkaar. Gelukkig konden we vanaf een punt op enige afstand de arch wel zien: het was echt een hele mooie! De tweede arch konden we domweg niet vinden. Uiteindelijk hebben we maar vijf van de tien arches die we wilden bekijken ook daadwerkelijk gevonden en zijn we dus wel een beetje teleurgesteld. Maar de arches die we hebben gezien waren voor ons als ‘arch-hunters’ zeker de moeite waard. Moe van de warmte en al het gezoek en rijden op die slechte wegen zijn we terug gegaan naar Aztec. In de verte zagen we donkere wolken zich samenpakken. Dat duurt nog wel even, zeiden we tegen elkaar. Maar we waren nog maar net bij het hotel of het begon te regenen en kwam een verfrissende thunderstorm boven ons tot ontlading. En nu zitten we in de ‘parlor’ van het hotel en werken aan dit verslag en aan de foto’s.
Morgen een nieuwe dag. Onder andere een heel ander deel van Bisti Badlands staat dan op het programma.
-
24 Juli 2019 - 04:24
Corrie Van Lier:
Ik heb genoten van jullie verslag en alle mooie foto s!,,,,
Nog heel veel plezier de komende tijd.
Hier in Holland beleven we een hitte golf !!!!
Groetjes corrie -
24 Juli 2019 - 05:15
Lili:
Gos wat een emotievolle dagen voor jullie. Dan past het aanschouwen van zulke indrukwekkende oerlandschappen naadloos in de cirkel van komen en gaan en wat er achterblijft. How fragile we are. Heel, heel mooi.
Knuf, Lili -
24 Juli 2019 - 07:45
Ed Kroll:
Wat een geweldige reis zijn jullie toch aan het maken geweldige foto's van die verschillende Arches Outrop-Pillar-Peephole zelf heb ik 2 nachten in Daeth Valley doorgebracht maar dit is nog veel mooier blijf doorgaan met het schieten van die prachtige foto's ik blijf genieten, Groet, Ed Kroll en Vivian -
24 Juli 2019 - 08:30
Jan Rombout:
Dag Els en Jaap,
Indrukwekkend verslag wederom en wat geweldig om met vrienden een overleden vriend te herdenken en in gedachtenis jullie reis te vervolgen. Wat enerverend en ook weer een zeer fraaie foto-impressie.
Het ga jullie goed!
Hartelijke groet,
Jan Rombout -
24 Juli 2019 - 09:00
Lili:
Nog even over het 'hier en daar' - niet om de pret te bederven maar zo ziet het er in NM uit (hier stond een link naar de website drilling maps.com, new mexico maar dat bericht wou ie niet plaatsen. Dus heb het adres maar in deze beschrijving gestopt, daar vind je het ook wel mee.)
Nadere informatie door op bolletje te klikken. Je ziet wel hoe groot de druk op de buitengrenzen van de Navajo tribal lands is - vooralsnog lukt het ze om de begerige cohorten buiten de deur te houden maar voor hoe lang? -
28 Juli 2019 - 21:59
Thea:
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
