Canyons, arches en highways: ons recept voor de US

Vernal, Utah, 11 augustus 2019

Donderdag 8 augustus. Na alle inspanningen van woensdag in The Wave waren we toe aan een heel relaxte dag. Dat hebben we gedaan in de vorm van een georganiseerd uitstapje naar een mooie slotcanyon buiten Page. Om 11 uur stapten we met 10 andere passagiers in een soort safari-jeep en na een tocht van ongeveer een half uur waren we op onze bestemming: de Waterhole Canyon. Grappig was dat alle passagiers Nederlanders bleken te zijn. Een flink deel van de tocht was over een heftige dirt road gegaan, wat onze bestuurder annex gids erg goed afging. Deze gids, een naar eigen zeggen 100% Navajo, gaf goed uitleg en gaf ook nuttige tips voor het maken van foto’s. Want dit zijn wel bij uitstek de canyons waar je erg mooie foto’s kunt maken.
Het was een mooie slotcanyon die ons zo af en toe aan Willis Creek deed denken. Jaap is samen met enkele anderen bij de uitgang van de canyon nog even omhoog geklommen om de slotcanyon van boven te kunnen zien. Daarvoor vond Els het veel te warm. En natuurlijk maakten we een hele serie foto’s.

Weer terug in Page hebben we ons ‘bezondigd’ aan een lunch bij Mac Donalds. We hebben de laatste nacht in Page doorgebracht in een ander motel. Een onverwacht leuk motel met een mooie binnentuin en zwembad. Bijna jammer dat we daar maar één nacht bleven.

Vrijdag 9 augustus. Op tijd vertrokken voor de best wel lange rit naar Moab (450 km). Daarbij hebben we bewust vermeden om via Monument Valley te gaan, maar gekozen voor de route over Kayenta, Bluff, Blandings en Monticello. Wat ons tijdens die lange ritten door het land toch steeds weer opvalt, is dat er zo veel verwaarlozing is op de spaarzame plekken die bewoond zijn. Verlaten, ingestorte boerderijen, autowrakken en dan niet eentje maar een stuk of tien op een rommelig erf of zomaar ergens achtergelaten. Het geeft het gevoel dat in dit land, dat zo onbegrensd groot lijkt, de bewoners het idee hebben alles maar achter hun kont te kunnen laten neervallen: ruimte zat! Dat gezegd hebbende volgt natuurlijk onmiddellijk de vaststelling dat we genoten van de vergezichten waar we Bear Ears, Abajo Mountains (ook wel de Blue Mountains genoemd) en zelfs in de verte de La Sal Mountains zagen. Bluff lag precies halverwege onze route en we hebben daar op Sand Island heerlijk aan de oever van de San Juan River gepicknickt. Een leuke plaats waarvandaan ook rafters vertrekken of juist terugkomen van soms dagenlange tochten op de rivier.

We verheugden ons op het laatste deel van de tocht. Ten zuiden van Moab liggen drie arches die we jaren geleden al eens bezochten. Destijds, in 2005, hadden we voor twee van de drie aardig wat moeite moeten doen, maar ons geheugen liet ons niet in de steek. We vonden ze probleemloos weer terug. De eerste was Lopez Arch, een werkelijk perfect ronde arch in een verder gladde rots, waarvoor je wel onder de goede hoek moet kijken om hem te ontdekken. De tweede, Wilson Arch is niet te missen, want hij ligt langs de highway en is indrukwekkend groot. Voor nummer drie, ‘Looking Glass’ (brillenglas), moesten we een stukje een dirt road op rijden. Echt een indrukwekkende arch.
Daarna door naar Moab waarin we incheckten bij ‘The Silver Sage Inn’. In 2015 logeerden we daar met Esther. Dat was nadat Esther ons ‘redde’: we hadden al online een andere boeking gedaan en daar was het erg vies! The Silver Sage Inn was toen een verademing. Er zijn nieuwe eigenaars, de zaak is gemoderniseerd en ze krijgen van ons voorlopig de prijs voor de beste badkamer/douche van de VS! Het restaurant waar we toen met Esther dineerden konden we niet vinden. Hier liet ons geheugen ons wel in de steek! Het werd een dinner in Moab Dinner restaurant. Niet meer doen!

Zaterdag 10 augustus. Lekker opgefrist en vertrokken naar (nog behorend bij Moab) het trailhead van Corona Arch. Toen wij in 2005 de allereerste keer de hike naar Corona Arch maakten ontdekten we na afloop, toen we vanaf de parkeerplaats langs de helling omhoog keken, nóg een arch. In de jaren erna toen we een tweede en een derde keer de hike naar Corona Arch maakten wisten we inmiddels meer van die onbekende arch die ons op de een of andere manier fascineerde. Het gaat om Pinto Arch. We wilden er graag naar toe maar hij leek door een diepe kloof onbereikbaar. Jaap had al van alles uitgezocht op Google om deze kloof te omzeilen tot hij een paar maanden geleden op All Trails een trail naar ‘onze’ Pinto Arch vond. Officieel zat deze trail niet in ons programma voor vandaag, maar nou ja, in Moab zijn en dan niet van de gelegenheid gebruik maken? En het voelde ook bijna als een ereschuld en zeker speelde ook mee: het is nu of nooit meer. Dus stonden we daar vanmorgen. Het eerste stukje gaat gelijk op met de trail naar Corona Arch. Op die trail is het tegenwoordig trouwens heel erg druk. Leuk ‘alleen onder Corona Arch staan’ is er niet meer bij. Maar al snel ging onze route een andere richting uit. Het was zeker niet eenvoudig om Pinto te bereiken. Er moest flink gezocht en geklommen worden en op een laatste steil stuk lukte het Els alleen maar op handen en voeten en bemoedigd door Jaap om boven te komen. De beloning was er naar. Een heel bijzondere arch die, nu we er voor stonden, veel groter en anders was dan hij van een afstand had geleken. De terugweg was gemakkelijker. De steile stukken op de billen omlaag werkte prima. Eenmaal weer beneden hebben we lekker gegeten op een schaduwrijke picknickplaats langs de Colorado rivier. Af en toe keken we omhoog om daar, helemaal boven aan de helling, ‘onze’ Pinto Arch te zien.

Daarna de reis naar Vernal, bijna 400 km. Vernal is de toegangspoort naar Dinosaur National Park. Bijna is het ons gebeurd dat we aan de tocht van 100 km door de Douglas Valley begonnen met te weinig benzine in de tank. We hadden op tijd in de gaten dat op die prachtige, maar op twee boerderijen na onbewoonde, route geen enkel benzinestation te vinden zou zijn. Dus teruggekeerd en bijgetankt. Overigens is het met lege tank komen te staan een klassieke toeristenfout in de VS. Het laatste stuk, vlak voor Vernal, werden we nog getrakteerd op een flinke thunderstorm.

Zondagmorgen 11 augustus. Straks gaan we beginnen aan het voortzetten van onze kennismaking van twee jaar geleden met Dinosaur National Monuement. Daarover later meer.

Liefs.