In twee dagen van Utah-rood naar Colorado groen

Op vrijdag 15 juli begonnen we het deel van de reis dat ons zou wegvoeren uit het hete en woestijnachtige Utah. We deden rustig aan want we voelden dat het avontuur in Arches veel van ons gevraagd had. Flink spierpijn bijvoorbeeld, maar ook emotioneel. We hebben er veel over nagepraat. Dat er even een dag of wat niet gehiket zou worden voelde prima.

In Moab regende het in de laatste nacht van ons verblijf. Er stonden flinke plassen op straat, het had de stad opgefrist. Vanuit Moab reden we stroomopwaarts langs de Colorado River. Lang nog domineerden de donkerrode zandsteenrotsformaties. Het is de Scenic Byway die we altijd nemen als we naar en van Moab reizen om de Interstate te vermijden. En het is elke keer weer verrassend, deze achtertuin van Moab. Op een gedeelte van de rivier met veel rapids (stroomversnellingen) werd naar hartenlust gevaren in rubberboten en kajaks. Spectaculair om te zien. We stopten ook nog voor de laatste keer bij de relikwieën van de ‘Dewey Brug’, jammerlijk verwoest door een brand, maar door ons op onze allereerste reis in dat gebied nog in zijn volle glorie aanschouwd (1916 gebouwd ,in 2000 gerestaureerd, in 2005 verbrand).

Geleidelijk aan veranderde het landschap, andere kleuren, meer groen, hoewel het gebied dunbevolkt is. Onderweg zouden we dicht langs het Colorado National Monument komen. In het verleden hebben we er mooie hikes gemaakt. De bijzonderste was die in Rattlesnake canyon: zeven arches in één hike maar wat een vreselijke dirt road hebben we toen moeten rijden om het trailhead te bereiken! In 2015 waren we vroeg in de morgen in dit Colorado NM en hebben er bij wijze van ontbijt gepicknickt met Esther. We hebben er van genoten om deze keer ‘toeristisch’ nog eens door dit Colorado NM te rijden.

Laat in de middag kwamen we aan in Graig, een klein stadje dat al wel in de staat Colorado ligt. Het was een groot hotel, veel gasten en heel veel honden. Het leek wel een overdekte camping. Het was behoorlijk gedateerd en er was nogal wat achterstallig onderhoud. Toen we de volgende ochtend wilden we gaan ontbijten bleek bijna alles op, wat tot heel wat ontevreden gasten leidde. Het stadje maakte op ons een armoedige indruk. Veel Amerikaans stadjes hebben geen 'hart' en maken op ons een rommelige indruk met weinig samenhang.

Op zaterdag 16 juli reisden we van Craig naar Estes Park bij het Rocky Mountain National Park (RMNP). Er waren stevige regenbuien voorspeld maar het viel reuze mee. Die ochtend hebben we eerst enorm genoten van de rit. Het land was zo groen en vruchtbaar, nu wel veel meer bewoning. En heerlijk, de temperatuur lag zo rond de dertig graden. Een verademing. We hadden onze route zo gepland dat we ook een stop konden maken in Steamboat Springs. Een klein Wildwest stadje, ook een heel geliefd wintersportcentrum. In dat stadje bestaat al sinds begin vorige eeuw de winkel van F.M. Light [[e-38]] Sons, een echte cowboywinkel. Ze hebben een groot assortiment Stetson hoeden. En laarzen, jeans, cowboyhemden enz. Een alleraardigste jongedame verkocht aan Jaap zijn nieuwe Stetson. Om de aankoop te vieren zijn we in een boekwinkel annex koffiehuis een café-latte gaan drinken.

Niet ver van Steamboat Springs ligt Rocky Mountains National Park (RMNP). We arriveerden om kwart voor drie maar mochten niet naar binnen omdat we geen permit hadden. Dat was ons niet bekend. Gelukkig mocht je na drie uur zonder zo’n ding het Park in. We hadden dus geluk. Over de beroemde Trail Ridge Road reden we naar het Alpine Visitor Center. Je rijdt dan naar bijna 3600 meter hoogte. Oude hoogtevrees kwam af en toe opzetten en we voelden het aan onze oren. Van het Alpine Center gaat een voetpad/trap naar het hoogste punt (bijna 4000 meter). Het was er heel druk. De allereerste foto van ons beiden in de USA stamt van dit punt en is nog een oude Kodakfoto. Dat staaltje ‘Mont Blanc’ wilden we nog weel eens herhalen, Een hele sliert mensen was op weg naar boven. Voor ons zat een tochtje naar boven er echter niet in. We hadden allebei last van de hoogte en moesten behoedzaam bewegen om niet duizelig te worden. We hebben ons beperkt tot het bewonderen van het uitzicht. Het was ook een beetje dubbel. Het RMNP wordt veel drukker bezocht tegenwoordig. De giftshop, vroeger een winkel waar je prachtige kunst kon kopen, nu een winkel vol goedkope Made in China toeristische kitsch, en het restaurant was een afhaalbuffet geworden.

Van het Alpine Center zijn we op de Trail Ridge Road doorgereden naar Estes Park waar we logeerden. Dat ligt net iets buiten het park. Weer een lange route met prachtige uitzichten. Wat we zagen stemde ons tegelijk ook droevig. De bossen in het park zijn zo ontzettend aangetast door de Colorado Pine Kever dat het wel lijkt of je naar een stervend bos kijkt, want heel veel bomen overleven dit niet. En er is niets tegen te doen. Ook is het park een aantal keren getroffen door zeer grote bosbranden. Bij het binnengaan van het park zagen we de gevolgen van een grote bosbrand in 2020. Het is deprimerend, alsof je naar een stervend bos kijkt, We hebben overnacht in Estes Park. Doel voor de volgende dag was een hike in Wild Basin, in het zuidelijk deel van het RMPI, maar dat zou anders lopen ……