Een verrassende kennismaking met verborgen arch

Een verborgen arch aan het licht gebracht. De dag (zondag 10 juli) begon een beetje raar. We waren iets later opgestaan dan anders en nadat we alle spullen weer netjes hadden ingepakt gingen we naar de ontbijtruimte. Te laat! 09.15 uur en alles was al opgeruimd. Nou ja, alleen koffie was er nog. Dus geen wafels, maar sandwiches uit de supermarkt.

Het zou deze dag vooral een rustige reisdag worden van Kanab naar Page. Onderweg bezochten we nog wel een ‘oude bekende’ te weten de Pariah Movie set. De movie set zelf is helaas door vandalisme allang verdwenen maar de omgeving ervan is prachtig (zie foto’s).

Ook was er een canyon met een arch (Blue Pool Arch) tamelijk dicht bij Page die we wilden proberen te verkennen en verder waren we erg benieuwd naar het waterpeil in Lake Powell. Voor de hike naar de Blue Pool Arch parkeerden we de auto bij de highway. Aan de ene kant kon je de bijbehorende Blue Pool canyon in, de andere kant op volgden we de wash die leidt naar Blue Pool Arch. Het was zandgrond dus zwaar. Maar hoewel warm was het nog niet te heet. Het was ook wel spannend omdat we geen echte coördinaten hadden maar afgingen op hoe de route er uitziet op Google Earth, van bovenaf dus. Het leek een ‘mission impossible’ te worden maar uiteindelijk heeft Jaap hem toch gevonden. Jammer genoeg was het te ver en te zwaar om er alsnog helemaal naartoe te lopen. Het bleef bij bewonderen op afstand. Het was ook alweer een heel stuk warmer geworden.

Dus verder gereisd naar Page. Voordat je Page binnenrijdt, is er een uitkijkpunt waar je goed zicht hebt op Lake Powell. Alle jaren dat we in de buurt waren, hebben we vanaf dat punt naar het meer gekeken. We zagen hoe het peil door de jaren heen kan wisselen. Maar dit keer zijn we echt geschokt, we hebben nog nooit zo’n lage waterstand gezien en hele stukken van het meer zijn drooggevallen. Twee weken geleden schijnt het op een kritiek niveau te zijn geweest, dat lijkt nu weer iets verbeterd te zijn. Wat we misten in het uitzicht was de energiecentrale die altijd zo domineerde met drie geweldige koeltorens. Daarover later meer. In Page verbleven we in een comfortabel hotel, de kamer was ruim en koel en we zijn op tijd gaan slapen.

Maandag 11 juli. Om half zes op en de koffers pakken. Om kwart over zes ontbijt en uitchecken en om zeven uur meldde zich Tyler Hunter, die ons als chauffeur en gids naar de Skylight Arch ging brengen. Zijn glimmende knalrode truck stond klaar. Aardige slanke man van een jaar of veertig. Els ging achterin zitten, Jaap voorin: kon hij wanneer hij maar wilde foto’s maken.

Het was erg fijn om met een echte beroeps gids op stap te zijn. Tyler is geboren en getogen in Page en had allerlei boeiende informatie, ook over de stad, of beter gezegd, het stadje, want Page telt niet veel inwoners. Wij vroegen hem naar de energiecentrale en hij vertelde dat die er niet meer is. Sinds een paar jaar zijn ze vanwege de luchtvervuiling gestopt met deze kolengestookte energiecentrale. Ook veel informatie over het landschap. We realiseerden ons dat we zo vaak in Page zijn geweest, maar eigenlijk nooit echt het gebied waar we nu waren hadden verkend. Als ‘grijs en minder interessant’ hadden we het afgedaan en als Jaap niet op de Skylight Arch was gestuit, was dat waarschijnlijk voor altijd zo gebleven. Deze arch, die vanaf de weg moeilijk te zien is, hebben we jaren geleden bij toeval ontdekt toen de hele helling in de schaduw lag maar wij wel een ronde zonnevlek in die schaduw zagen. Al speurend vonden we hem toen. Het bleef vooral Jaap altijd intrigeren.

Eerst wandelden we met Tyler naar een tweetal bijzonder grotten met een cottonwood tree. Een van de grotten was ook heel ruim en hoog. Uiteindelijk begonnen we aan de tocht naar de arch. Het was spannend. We liepen hoog op de mesa. Daar werden we nog blij verrast omdat Tyler ons onverwacht naar een punt bracht waar een paar prachtige grote hoodoos te zien zijn. Ondertussen gaf hij veel informatie over de flora en fauna zoals mossen en lichen, die in staat zijn grote periodes van droogte te overleven. We voelden af en toe wel stiekeme bibbers zo dicht als we langs de rand van dat hoge plateau liepen.

En opeens was daar de arch, een min of meer ronde opening in de aarde. In de diepte zagen we de highway. Tyler had gezegd dat we er boven op konden staan en dat hij dan foto’s van ons zou maken. Vooraf leek dat erg eng maar het ging goed. Niet alleen de arch, ook het uitzicht was formidabel. Op een gegeven moment moesten we natuurlijk toch weer terug. Tyler was al die tijd een zeer attente begeleider. Hij voorzag ons steeds eindeloos van heerlijk koel water. De hele terugweg van 1 mijl liep hij naast Els en hield met zijn paraplu haar hoofd in de schaduw. En dat was best fijn, want de terugweg was weer in de volle zon, waar we op de heenweg nog een ‘verkoelende’ wolkensluier hadden. In Page hebben we hartelijk afscheid van hem genomen. We hadden dit hele avontuur overigens nooit met onze rental car aangekund. Sommige delen van de dirt roads waren daarvoor veel te ruig!

Voor we naar onze volgende verblijfsplaats vertrokken zijn we nog even de highway terug opgereden. Jaap had toen we nog bovenop de mesa bij de arch stonden geprobeerd in te schatten waar op de highway we de arch zouden kunnen zien: het vroeg om nauwkeurig speurwerk maar we vonden hem!.

We zijn nu in Kayenta waar we verder niets gaan doen. Morgen gaan we o.a. naar Monument Valley en de Valley of the Gods.