The Wave. Drie keer is scheepsrecht
Blijf op de hoogte en volg Jaap en Els
08 Augustus 2019 | Verenigde Staten, Page
Page, woensdag 7 augustus
De eerste blikken buiten de deur baarden ons direct al zorgen. Veel grijze, laaghangende bewolking. Allebei waren we een tikkeltje nerveus: we hadden zo lang naar deze dag toegeleefd. Het was nog droog en daar was alles eigenlijk mee gezegd. Voor het eerst met regenkleding bij ons naar The Wave. Om 7.10 uur vertrokken we van het trailhead. Er woei een stevige wind. De lucht was dreigend grijs. Eén voordeel hadden deze omstandigheden wel: het was maar 25 graden Celsius en dat was met de klus die voor ons lag wel prettig. Zes jaar geleden was het rond de veertig graden! Af en toe vielen er wat druppels regen, niet genoeg voor de jacks. We hoopten vurig dat het goed zou gaan.
Je loopt The Wave op foto-instructies. Tot aan een rots-rug (‘zadel’) die je moet oversteken is er een pad, daarna niet meer. Alles was zwaarder en verder dan we het ons herinnerden. Vanaf dat je de rotsen overgaat moet je bij iedere stap die je zet opletten en soms loop je honderden meters over slick rock op een schuine helling. En ieder rotsblok waarover je loopt is anders, bepaald geen keurig geplaveid pad. Juist omdat we deze hike al in 2009 en 2013 hebben gedaan weten we hoe belangrijk het is je focus te houden op de oriëntatiepunten in het landschap. En dan ondertussen niet misstappen. Veel stijgen, veel dalen. Het begon even te regenen, maar dat zette gelukkig niet door. Die regen kwam weer terug bij het laatste stuk, vlak voor je er echt bent. Daar was het klimmen echt heel zwaar en moesten we oppassen niet uit te glijden. We kwamen daar mensen tegen die alweer op de terugweg waren. Die waren dus nog veel vroeger begonnen dan wij. Zonder uitzondering vonden ze The Wave ‘gorgeous and beautiful’, iemand mopperde een beetje op de regen, maar ach. We waren er.
The Wave heeft een heuse ingang, je loopt de hoek om en dan opeens sta je vol verwondering naar al die kleuren en vormen te kijken. We waren totaal niet voorbereid op wat we nu zagen: er lag een enorme plas water die de doorgang versperde en die leek aardig diep. Van een (Nederlandse) jongen die er rondliep hoorden we dat het minstens kniediep was. We keken rond. Door de regen waren de kleuren dieper en daardoor nog mooier dan we ze kenden. Wat te doen? We wilden ons niet laten ontmoedigen. Gelukkig herinnerde Jaap zich van de vorige keren dat er een andere mogelijkheid moest zijn om binnen te komen. Het vereiste enig behendig geklauter en soms voor Els een helpende hand van Jaap, maar het lukte. Ook binnen in The Wave had de regen voor verdieping van de kleuren gezorgd. Alsof de flinke regen die er recent moet zijn gevallen alles had schoongemaakt..
We zijn er niet al te lang blijven hangen want we hadden een tweede doel. We wilden heel graag de zgn. Second Wave beter bekijken en dan naar de hoger gelegen Melody Arch klimmen. Op weg daar naartoe zagen we dat op verschillende plekken plassen en meertjes waren ontstaan, veel meer dan we ooit hebben gezien. Het omhoog klimmen was zwaar. Vooraf, thuis, hadden we dit gebied met foto’s en met Google bekeken, maar nu in de werkelijkheid zagen we dat we veel hoger en steiler zouden moeten klimmen dan we hadden gedacht. Het was niet realistisch om dat door te gaan zetten. We waren tenslotte al ruim drie uur onderweg en wisten dat de terugweg net zo zwaar zou zijn als de heenweg. Soms moet je knopen doorhakken. Op een bepaalde manier deed het er ook niet toe. We waren in delen van The Wave gekomen die we nooit eerder hadden gezien en waren vol verwondering en ontroering ook van wat we zagen. Wat een rijkdom, wat een vormen, wat een kleuren. Het was inspannend geweest en we hadden moeten balanceren om te komen waar we waren, het was alleszins al die moeite waard. Nog verder gaan zou onverantwoorde risico’s met zich meebrengen. We zijn teruggegaan met voor de rest van ons leven deze prachtige beelden in ons geheugen gegrift. Mooier dan ooit heeft The Wave zich aan ons laten zien.
De terugweg was inderdaad zwaar, zelfs zwaarder, want inmiddels waren de regenbuien opgelost en werd het toch nog behoorlijk warm (35 graden ongeveer) en ook de wind die zo heerlijk verkoeling kan brengen, was verdwenen. We werden ook behoorlijk moe van alsmaar dat geconcentreerd moeten lopen. Waar we ook wel last van hadden, was het gewicht van onze rugzakken. We hadden erg veel water bij ons, ieder misschien wel 5 liter (wat bij 40 graden nodig is) en de rugzakken zelf waren niet onze goede trekkers-rugzakken die een veel beter draagcomfort hebben. Terwijl we het rotszadel weer overstaken kwamen we een Ranger tegen. Hij vertelde met een ‘safety-control’ bezig te zijn: elke dag gaat hij of een collega The Wave in om te controleren of iedereen weer bezig is veilig terug te komen. Door onervarenheid of door te weinig eten en drinken raken regelmatig wandelaars in de problemen. “The Wave is te bekend geworden” zei hij “en dat trekt mensen aan die de omstandigheden hier eigenlijk niet aankunnen”. Sinds kort waren er daarom in het deel van de route waar het vaakst mis gaat, markeringen geplaatst. Een hele verantwoordelijkheid! Hij schrapte ons van de lijst van mensen die hij controleren moest. Groep Verburg (!) was present (We waren namelijk ingeloot op het e-mailadres van dochter Miriam). We vervolgden onze weg. Naar de parkeerplaats was het nog drie kwartier. Een minder boeiend stuk van de hike en als je dan toch al moe bent lijkt dat eindeloos te duren.
Toen we eindelijk bij de auto waren konden we de – technische – balans op maken. We hadden bijna twaalf kilometer gelopen, wat een grotere afstand is dan in 2013. Stijgen en dalen: 650 tot 700 meter en inclusief rusten deden we er ruim 7,5 uur over. We stelden ook vast dat we aan de grens van ons kunnen waren gekomen. Els huilde van vermoeidheid. Eindbalans: het was prachtig! Dit hadden we nooit willen missen!
De eerste blikken buiten de deur baarden ons direct al zorgen. Veel grijze, laaghangende bewolking. Allebei waren we een tikkeltje nerveus: we hadden zo lang naar deze dag toegeleefd. Het was nog droog en daar was alles eigenlijk mee gezegd. Voor het eerst met regenkleding bij ons naar The Wave. Om 7.10 uur vertrokken we van het trailhead. Er woei een stevige wind. De lucht was dreigend grijs. Eén voordeel hadden deze omstandigheden wel: het was maar 25 graden Celsius en dat was met de klus die voor ons lag wel prettig. Zes jaar geleden was het rond de veertig graden! Af en toe vielen er wat druppels regen, niet genoeg voor de jacks. We hoopten vurig dat het goed zou gaan.
Je loopt The Wave op foto-instructies. Tot aan een rots-rug (‘zadel’) die je moet oversteken is er een pad, daarna niet meer. Alles was zwaarder en verder dan we het ons herinnerden. Vanaf dat je de rotsen overgaat moet je bij iedere stap die je zet opletten en soms loop je honderden meters over slick rock op een schuine helling. En ieder rotsblok waarover je loopt is anders, bepaald geen keurig geplaveid pad. Juist omdat we deze hike al in 2009 en 2013 hebben gedaan weten we hoe belangrijk het is je focus te houden op de oriëntatiepunten in het landschap. En dan ondertussen niet misstappen. Veel stijgen, veel dalen. Het begon even te regenen, maar dat zette gelukkig niet door. Die regen kwam weer terug bij het laatste stuk, vlak voor je er echt bent. Daar was het klimmen echt heel zwaar en moesten we oppassen niet uit te glijden. We kwamen daar mensen tegen die alweer op de terugweg waren. Die waren dus nog veel vroeger begonnen dan wij. Zonder uitzondering vonden ze The Wave ‘gorgeous and beautiful’, iemand mopperde een beetje op de regen, maar ach. We waren er.
The Wave heeft een heuse ingang, je loopt de hoek om en dan opeens sta je vol verwondering naar al die kleuren en vormen te kijken. We waren totaal niet voorbereid op wat we nu zagen: er lag een enorme plas water die de doorgang versperde en die leek aardig diep. Van een (Nederlandse) jongen die er rondliep hoorden we dat het minstens kniediep was. We keken rond. Door de regen waren de kleuren dieper en daardoor nog mooier dan we ze kenden. Wat te doen? We wilden ons niet laten ontmoedigen. Gelukkig herinnerde Jaap zich van de vorige keren dat er een andere mogelijkheid moest zijn om binnen te komen. Het vereiste enig behendig geklauter en soms voor Els een helpende hand van Jaap, maar het lukte. Ook binnen in The Wave had de regen voor verdieping van de kleuren gezorgd. Alsof de flinke regen die er recent moet zijn gevallen alles had schoongemaakt..
We zijn er niet al te lang blijven hangen want we hadden een tweede doel. We wilden heel graag de zgn. Second Wave beter bekijken en dan naar de hoger gelegen Melody Arch klimmen. Op weg daar naartoe zagen we dat op verschillende plekken plassen en meertjes waren ontstaan, veel meer dan we ooit hebben gezien. Het omhoog klimmen was zwaar. Vooraf, thuis, hadden we dit gebied met foto’s en met Google bekeken, maar nu in de werkelijkheid zagen we dat we veel hoger en steiler zouden moeten klimmen dan we hadden gedacht. Het was niet realistisch om dat door te gaan zetten. We waren tenslotte al ruim drie uur onderweg en wisten dat de terugweg net zo zwaar zou zijn als de heenweg. Soms moet je knopen doorhakken. Op een bepaalde manier deed het er ook niet toe. We waren in delen van The Wave gekomen die we nooit eerder hadden gezien en waren vol verwondering en ontroering ook van wat we zagen. Wat een rijkdom, wat een vormen, wat een kleuren. Het was inspannend geweest en we hadden moeten balanceren om te komen waar we waren, het was alleszins al die moeite waard. Nog verder gaan zou onverantwoorde risico’s met zich meebrengen. We zijn teruggegaan met voor de rest van ons leven deze prachtige beelden in ons geheugen gegrift. Mooier dan ooit heeft The Wave zich aan ons laten zien.
De terugweg was inderdaad zwaar, zelfs zwaarder, want inmiddels waren de regenbuien opgelost en werd het toch nog behoorlijk warm (35 graden ongeveer) en ook de wind die zo heerlijk verkoeling kan brengen, was verdwenen. We werden ook behoorlijk moe van alsmaar dat geconcentreerd moeten lopen. Waar we ook wel last van hadden, was het gewicht van onze rugzakken. We hadden erg veel water bij ons, ieder misschien wel 5 liter (wat bij 40 graden nodig is) en de rugzakken zelf waren niet onze goede trekkers-rugzakken die een veel beter draagcomfort hebben. Terwijl we het rotszadel weer overstaken kwamen we een Ranger tegen. Hij vertelde met een ‘safety-control’ bezig te zijn: elke dag gaat hij of een collega The Wave in om te controleren of iedereen weer bezig is veilig terug te komen. Door onervarenheid of door te weinig eten en drinken raken regelmatig wandelaars in de problemen. “The Wave is te bekend geworden” zei hij “en dat trekt mensen aan die de omstandigheden hier eigenlijk niet aankunnen”. Sinds kort waren er daarom in het deel van de route waar het vaakst mis gaat, markeringen geplaatst. Een hele verantwoordelijkheid! Hij schrapte ons van de lijst van mensen die hij controleren moest. Groep Verburg (!) was present (We waren namelijk ingeloot op het e-mailadres van dochter Miriam). We vervolgden onze weg. Naar de parkeerplaats was het nog drie kwartier. Een minder boeiend stuk van de hike en als je dan toch al moe bent lijkt dat eindeloos te duren.
Toen we eindelijk bij de auto waren konden we de – technische – balans op maken. We hadden bijna twaalf kilometer gelopen, wat een grotere afstand is dan in 2013. Stijgen en dalen: 650 tot 700 meter en inclusief rusten deden we er ruim 7,5 uur over. We stelden ook vast dat we aan de grens van ons kunnen waren gekomen. Els huilde van vermoeidheid. Eindbalans: het was prachtig! Dit hadden we nooit willen missen!
-
08 Augustus 2019 - 15:31
Miriam:
Hallo lieve ouders,
Fijn dat jullie onder mijn naam the wave hebben kunnen lopen. Bijzonder. Fijn dat jullie deze prachtige ervaring met jullie mee kunnen nemen. Het is jullie gegund.
Hier alles goed.
Liefs Miriam -
08 Augustus 2019 - 18:33
Lili:
Waan-zin-nig. Geen woorden voor. Het is toch ongelofelijk dat een derde bezoek aan hetzelfde fenomeen zich zó als ongekend presenteert. Ook die diep-rode kleur, het klinkt even heel prozaïsch maar na een regenbui ziet de tennisbaan er ook zoveel mooier uit. Ook dat is op de foto's goed te zien. Het is af en toe net alsof een pottenbakker aan het werk is, geen wonder dat je er bijna draaierig van wordt. Ik ga voor de derde keer kijken - en heb grote bewonderig voor jullie doorzettingsvermogen. Chapeau! -
08 Augustus 2019 - 21:48
Nelly Peijmen:
proficiat , jullie hebben het weer gehaald, petje af, jullie zijn doorzetters. -
09 Augustus 2019 - 05:52
Corrie En Gerard:
weer genoten van jullie prachtige tocht!!
prima ELS je hebt het toch weer gedaan !! -
09 Augustus 2019 - 06:35
Hélène Jansen:
nr. 36 groot op jullie slaapkamer,
gedragen door de Aarde. Wat een wonderschone en kleurrijke draagkracht schenkt de wave!
Dankdankdank, Hélène -
09 Augustus 2019 - 09:46
Ruitenberg.:
Ziet er bijzonder uit,nog niet eerder gezien. -
09 Augustus 2019 - 10:06
Jacqueline:
Wat een prachtige foto's; een geweldige ervaring zo te zien!
Hartelijke groeten vanuit Lnzarote en geniet er nog even van!
dikke zoen
Sjak -
09 Augustus 2019 - 17:39
Lieneke Dekker-van Der Wal:
Lieve Els en Jaap
Wat een mooi reisverslag weer en prachtige foto,s
Als ik het goed heb komen jullie nu gauw weer naar Nederland.
Ik wens jullie een goede vlucht en hoop jullie gauw weer te zien
Lieve groeten Lieneke -
11 Augustus 2019 - 10:37
Thea:
I LOVE THIS, THE WAVE is echt mijn favoriete plek vol bewondering. Wat prachtig is het daar. Die vormen en kleuren zijn echt -
14 Augustus 2019 - 04:45
Jan Rombout:
Ha Els en Jaap,
Wat een bijzondere foto's en wat een prachtige kleuren. Lijkt me zeer vermoeiend lopen. Desalniettemin weer een prachtige reportage.
Hartelijke groet,
Jan Rombout
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
