Eerste drie dagen Ashland - Oregon
Door: Els
Blijf op de hoogte en volg Jaap en Els
28 Juni 2018 | Verenigde Staten, Ashland
Zondag 24 juni.
Al opgestaan om kwart voor zeven. Zoals altijd vlak voor zo’n grote reis toch een wat gespannen gevoel. Op Schiphol verliep alles goed. Bij het opstijgen was het nog even helder, daarna bijna niet meer. De vliegreis duurde bijna tien uur. Dat betekende dat we (Nederlandse tijd) om ongeveer drie uur ‘s nachts in Salt Lake City waren. Daar hadden we de gebruikelijke plichtplegingen bij de douane. Dat ging rommelig, onoverzichtelijk en duurde erg lang. De mensen van de douane waren ook nog eens ronduit onaardig. Helaas moesten we ruim drie uur wachten op onze overstap naar Medford.
We waren erg moe. Els was zelfs zo moe dat ze bij de laatste vlucht niet eens meer gemerkt had dat het vliegtuig al was opgestegen en al een flink tijdje onderweg was! Een aardige taxichauffeur bracht ons van Medford naar Ashland, waar we nu zijn.
We hebben deze reis de zeldzame ervaring gehad dat het onderweg alsmaar niet donker werd.
Maandagmorgen werden we te vroeg wakker. Dat hoort bij de jetlag. Zaten we om zes uur al aan de koffie en om zeven uur aan het ontbijt. Tijd genoeg dus om de koffers uit te pakken. We logeren deze week in een leuke B&B, waar we de beschikking hebben over een eigen keukentje.
Om 12 uur zijn we bij het verhuurbedrijf de auto gaan ophalen en zijn alvast een beetje de sfeer gaan proeven. We hebben een scenic byway gereden met de fraaie naam ‘Dead Indian Memorial Road’ naar Mount McLoughlin en het Lake of the Woods. Mount McLoughlin is een relatief erg hoge 'cinder cone'(sintelberg) van het soort dat we in het Nationale Park Mount Lassen bezochten.
Op de terugweg hebben we inkopen gedaan bij Safeways. Eenmaal weer in onze B&B merkten we dat het hard vechten was tegen de slaap. Tot iets na tienen hielden we het vol. Toen vonden we het welletjes en mochten we van onszelf naar bed.
Ook dinsdagmorgen waren we weer tamelijk vroeg wakker. Iets voor zevenen. Met grote hoofdletters stond een bezoek aan Mount Shasta op het programma. Echt een heel grote jongen die het hele jaar door sneeuw op zijn hoed houdt. De grootste berg van California, dus moesten we de staatgrens over.
Inderdaad een majestueuze berg. Al van verre domineert hij het landschap en dicht naast hem staat de Black Butte, een steile, hoge, puntige cinderberg.
We zijn weer over een memorial road gereden, dit keer de Everett Memorial Highway. Een doodlopende weg die we tot het einde wilden rijden. De weg was mooi, prachtige naaldbomen er langs. Helaas was het laatste deel afgesloten. Op het Bunny Flat Trailhead waren we dichter bij de berg dan we vooraf voor mogelijk hadden gehouden, dus helemaal tevreden. We hadden ook goed zicht op het deel van de berg dat Shastina wordt genoemd. Daar bevindt zich de vulkaankrater, want Mt Shasta is, net als bijvoorbeeld Mt Rainier een vulkaan.
We hebben hier geen echte hike gedaan, maar wel aan de voet van de berg een stukje rondgelopen.
Ons volgende doel lag nog iets meer naar het zuiden: de watervallen van McCloud River. Het zijn er drie, heel toepasselijk de Lower, Middle en Upper Falls genoemd. We zijn begonnen met een stevige wandeling stroomopwaarts via Middle Falls naar de Upper Falls en toen weer terug. De wandeling was iets langer dan we hadden verwacht en het was iets warmer (35 graden) dan gedacht, maar dat deed er niet toe. We hebben eran genoten.
Om elf uur naar bed gegaan. We komen op schema.
Woensdag 27 juni. Een heerlijke hike gemaakt naar Soda Mountain. Wat ons betreft een bijzondere hike want we hebben vandaag een stukje van de Pacific Crest Trail gelopen. Dat is een enorm lange trail, 4265 kilometer lang van Mexico naar Canada door California, Oregon en Washington. Hij gaat door woestijnen, over de ijzige Sierra Nevada, door grote bossen en over de vulkanische pieken van de Cascade Range en symboliseert alles wat waard is lief te hebben en te beschermen in de westelijke Verenigde Staten. Dat is dus het deel van de VS waar wij nu zijn en we vonden het een hele eer een stukje van deze gedenkwaardige trail te lopen.
We liepen naar de top van Soda Mountain en weer terug. Heen vrijwel steeds klimmen, terug dus omlaag. Voor de terugweg hadden we dus ook maar de helft van de tijd van de heenweg nodig.
Van begin af aan was het prachtig. Het smalle pad slingerde omhoog door een zee van wilde bloemen. Andere jaren hebben we ook wel eens gerept van een bloemenweelde, maar deze keer lijkt niet te evenaren. Het was ook een heerlijke wandeling omdat het daar boven helemaal niet zo warm was en bovendien liepen we grote stukken in de schaduw. Alleen het laatste deel was iets minder fraai. Boven op de berg was het een wirwar van satellietschotels, telecomzenders en ontvangers, waar geen mens te zien was. Echt heel lelijk. Maar dat werd goed gemaakt door het grandioze uitzicht dat we boven hadden. Niet alleen zagen we in de verte Mt Shasta liggen en de Black Butte, maar rechts van ons ook Pilot Rock en als we ons helemaal omdraaiden zagen we Mt McLoughlin. Alles bij elkaar dus een schitterende rondblik op onze doelen van de voorgaande dagen.
De komende dagen bestaat het avontuur uit de cursus van Jaap.
Volgende week maandag reizen we nog een laatste dag door Oregon en daarna reizen we naar Arizona. Dan melden we ons weer.
Al opgestaan om kwart voor zeven. Zoals altijd vlak voor zo’n grote reis toch een wat gespannen gevoel. Op Schiphol verliep alles goed. Bij het opstijgen was het nog even helder, daarna bijna niet meer. De vliegreis duurde bijna tien uur. Dat betekende dat we (Nederlandse tijd) om ongeveer drie uur ‘s nachts in Salt Lake City waren. Daar hadden we de gebruikelijke plichtplegingen bij de douane. Dat ging rommelig, onoverzichtelijk en duurde erg lang. De mensen van de douane waren ook nog eens ronduit onaardig. Helaas moesten we ruim drie uur wachten op onze overstap naar Medford.
We waren erg moe. Els was zelfs zo moe dat ze bij de laatste vlucht niet eens meer gemerkt had dat het vliegtuig al was opgestegen en al een flink tijdje onderweg was! Een aardige taxichauffeur bracht ons van Medford naar Ashland, waar we nu zijn.
We hebben deze reis de zeldzame ervaring gehad dat het onderweg alsmaar niet donker werd.
Maandagmorgen werden we te vroeg wakker. Dat hoort bij de jetlag. Zaten we om zes uur al aan de koffie en om zeven uur aan het ontbijt. Tijd genoeg dus om de koffers uit te pakken. We logeren deze week in een leuke B&B, waar we de beschikking hebben over een eigen keukentje.
Om 12 uur zijn we bij het verhuurbedrijf de auto gaan ophalen en zijn alvast een beetje de sfeer gaan proeven. We hebben een scenic byway gereden met de fraaie naam ‘Dead Indian Memorial Road’ naar Mount McLoughlin en het Lake of the Woods. Mount McLoughlin is een relatief erg hoge 'cinder cone'(sintelberg) van het soort dat we in het Nationale Park Mount Lassen bezochten.
Op de terugweg hebben we inkopen gedaan bij Safeways. Eenmaal weer in onze B&B merkten we dat het hard vechten was tegen de slaap. Tot iets na tienen hielden we het vol. Toen vonden we het welletjes en mochten we van onszelf naar bed.
Ook dinsdagmorgen waren we weer tamelijk vroeg wakker. Iets voor zevenen. Met grote hoofdletters stond een bezoek aan Mount Shasta op het programma. Echt een heel grote jongen die het hele jaar door sneeuw op zijn hoed houdt. De grootste berg van California, dus moesten we de staatgrens over.
Inderdaad een majestueuze berg. Al van verre domineert hij het landschap en dicht naast hem staat de Black Butte, een steile, hoge, puntige cinderberg.
We zijn weer over een memorial road gereden, dit keer de Everett Memorial Highway. Een doodlopende weg die we tot het einde wilden rijden. De weg was mooi, prachtige naaldbomen er langs. Helaas was het laatste deel afgesloten. Op het Bunny Flat Trailhead waren we dichter bij de berg dan we vooraf voor mogelijk hadden gehouden, dus helemaal tevreden. We hadden ook goed zicht op het deel van de berg dat Shastina wordt genoemd. Daar bevindt zich de vulkaankrater, want Mt Shasta is, net als bijvoorbeeld Mt Rainier een vulkaan.
We hebben hier geen echte hike gedaan, maar wel aan de voet van de berg een stukje rondgelopen.
Ons volgende doel lag nog iets meer naar het zuiden: de watervallen van McCloud River. Het zijn er drie, heel toepasselijk de Lower, Middle en Upper Falls genoemd. We zijn begonnen met een stevige wandeling stroomopwaarts via Middle Falls naar de Upper Falls en toen weer terug. De wandeling was iets langer dan we hadden verwacht en het was iets warmer (35 graden) dan gedacht, maar dat deed er niet toe. We hebben eran genoten.
Om elf uur naar bed gegaan. We komen op schema.
Woensdag 27 juni. Een heerlijke hike gemaakt naar Soda Mountain. Wat ons betreft een bijzondere hike want we hebben vandaag een stukje van de Pacific Crest Trail gelopen. Dat is een enorm lange trail, 4265 kilometer lang van Mexico naar Canada door California, Oregon en Washington. Hij gaat door woestijnen, over de ijzige Sierra Nevada, door grote bossen en over de vulkanische pieken van de Cascade Range en symboliseert alles wat waard is lief te hebben en te beschermen in de westelijke Verenigde Staten. Dat is dus het deel van de VS waar wij nu zijn en we vonden het een hele eer een stukje van deze gedenkwaardige trail te lopen.
We liepen naar de top van Soda Mountain en weer terug. Heen vrijwel steeds klimmen, terug dus omlaag. Voor de terugweg hadden we dus ook maar de helft van de tijd van de heenweg nodig.
Van begin af aan was het prachtig. Het smalle pad slingerde omhoog door een zee van wilde bloemen. Andere jaren hebben we ook wel eens gerept van een bloemenweelde, maar deze keer lijkt niet te evenaren. Het was ook een heerlijke wandeling omdat het daar boven helemaal niet zo warm was en bovendien liepen we grote stukken in de schaduw. Alleen het laatste deel was iets minder fraai. Boven op de berg was het een wirwar van satellietschotels, telecomzenders en ontvangers, waar geen mens te zien was. Echt heel lelijk. Maar dat werd goed gemaakt door het grandioze uitzicht dat we boven hadden. Niet alleen zagen we in de verte Mt Shasta liggen en de Black Butte, maar rechts van ons ook Pilot Rock en als we ons helemaal omdraaiden zagen we Mt McLoughlin. Alles bij elkaar dus een schitterende rondblik op onze doelen van de voorgaande dagen.
De komende dagen bestaat het avontuur uit de cursus van Jaap.
Volgende week maandag reizen we nog een laatste dag door Oregon en daarna reizen we naar Arizona. Dan melden we ons weer.
-
28 Juni 2018 - 09:33
Paulien:
Wat ben je snel weg uit Nederland! Heerlijk die plaatjes van de frisse bergen! Genieten dus weer. Veel liefs uit Maastricht Paulien -
28 Juni 2018 - 10:33
Hélène Jansen:
Lieverds, jullie foto’s inspireren me op mijn schilderweg, heeeeerlijk! Jullie hebben de tocht er weer voor over en kunt nu genieten van het schoons van Moeder Aarde, dikke knuffel van ons,
Hélène -
28 Juni 2018 - 10:36
Carla:
Lieve Els en Jaap,
Jullie verslag gelezen en natuurlijk de foto's gekeken. Prachtig!! Wat een mooi gezicht die bergen.
Wensen jullie een mooie reis toe en lezen graag het volgende verslag. Ben benieuwd.
Veel liefs uit Zeist, Carla -
28 Juni 2018 - 10:38
Gerard En Corrie:
Hallo Els en jaap
hartelijk dank dat wij weer mee mogen genieten van jullie reis en prachtige foto,s
Nog fijne cursus jaap en nog een prettige vakantie met mooie foto,s voor ons!!
groetjes Corrie en Gerard
-
28 Juni 2018 - 12:20
Nelly Peijmen:
weer een prachtig verslag, Els.Verheug me op de volgende. -
28 Juni 2018 - 20:28
Miriam:
Lieve ouders,
Bedankt voor de update en prachtige foto s. Dank je wel.
Liefs uit Zeist.
Miriam -
28 Juni 2018 - 21:13
Leonie:
Hoi Els en Jaap,
Zoals jullie weten, ben ik altijd een "iets latere vogel".
Jullie weten ook, dat ik alleen naar foto's kijk als ik er genoeg tijd voor heb.
Veel bloemen onderweg, lijkt net zo uitbundig als dit jaar in Zuid-Limburg, maar ook als in Vossenack, Hergenrath.
Over de vele bloemen, hoogte van het onkruid de afgelopen weken, waren we het roerend eens.
Aan de hand van jullie foto's/namen van gebieden/bergen/bomen, heb ik vanavond op mijn gemak op internet nog wat meer bekeken. Een leuke avondvulling bij al dat voetballen.
Was het toch nog fris?. Gezien jullie kleding?.
Nu eerst voor Jaap: "Werk aan de winkel". Veel succes.
Daarna weer veel plezier bij het voortzetten van de vakantie.
Zelf heb ik met Zeukerke / Quinte vandaag 2 geocaches gelopen. In het bos ( ook hier bloedheet) bij Ternaaien/Caestert.
Een heel spannende in een grot. Ennn... gevonden.
Paule begint aan haar laatste twee werkdagen. Ga haar ook nog even een hart onder de riem steken.
Geniet en tot gauw. De foto's en het verslag zie ik wel weer en dan ga ik op internet een beetje meereizen.
Veel liefs van Leonie en Quinte.
-
30 Juni 2018 - 15:22
Lili:
Dag globetrotters, het is weer feest hoor, die foto's en het verslag!! Ik heb jullie voor het weekend bewaard want was even druk en jullie avonturen leiden gewoonlijk tot veel gefrutsel van mijn kant, altijd wat op te zoeken of uit te pluizen. De beelden zijn een bron van inspiratie want mijn onverbeterlijke ik wil bij het bekijken weten wat het is dat daar bloeit en vliegt, ik kan het niet helpen. Dus als je het goed vindt zoek ik de ID bij die schitterende plaatjes, en deze keer viel dat niet mee want een heleboel. Hieronder wat ik kon achterhalen, gekoppeld aan de fotonummers:
22 Wild White Lily
33 Vlinder = ? Type moth, (hebben groot lijf) bloem zie volgende
36 Hyacint, ook bekend als Blue Dicks
39 Crimson Columbine, akelei - (de blauwe versie is de stateflower van Colorado) Ik heb deze rooie ooit zelf gezaaid, heeft één seizon gebloeid en laat sindsdien jaarlijks alleen maar het groen zien...
41 ?? wordt nog aan gewerkt, maar niet vandaag
42 Achillea millifolia oftewel duizendknoop
44 False Salomons Seal
45 Chapeau Els, de anemoon! De Oregonese versie is volgens de boekjes blauw, deze heet officiëel Anemone Parviflora, prachtige foto!
47 ...and the winner is: Eastern Tiger Swallowtail, jezusmina wat een schoonheid! Ook deze foto is super.
Vanaf jullie kijkplek werd me pas goed duidelijk hoe imposant de Shasta is, zeker met nog zoveel sneeuw én geen rookverduisteringen! (Die meneer Everett van de memorial highway heb ik gauw even gegoogeld, en ja hoor, ooit bij bosbrandbestrijding omgekomen.)
Hardstikke mooi dat jullie een stukje Pacific Crest Trail gelopen hebben, dat is heel bijzonder. Niet direct het Pieterpad!
Tot de volgende aflevering, bedankt voor deze
Lili
-
01 Juli 2018 - 02:30
Kristina:
Lieve Els en lieve Jaap,
Heel fijn om te horen dat jullie vlucht goed verliep en dat jullie inmiddels de jetlag te boven zijn en volop kunnen genieten. Ik heb ontzettend van jullie boeiend verslag en die prachtige foto's genoten. Heel indrukwekkende bergen - what a beauty die(al die Mt Shasta. (Al die verstorende technologie kun je inderdaad alleen maar de rug toe keren) en wat een bloemenweelde! Heel blij met de bloemnamen van Lily. Ik dacht meteen dat ik met al die heerlijke plantjes zeker twee uur langer over die schitterende hike had gedaan (maar aan wie vertel ik dat?). Ik was er beslist niet op uitgekeken geraakt!
Wat hebben jullie veel moois weten te verkennen in die korte tijd. Jij, lieve Jaap, zit midden in je eerste cursus daar. Ik hoop dat het ook daar heel fijn en inspirerend voor jullie verloopt. Ik verheug me al zeer op het volgende bericht.
Een veilige verdere reis. Wees voorzichtig en blijf vooral genieten.
Heel veel liefs,
Kristina -
07 Juli 2018 - 11:59
Thea:
Hoi papa en mama.
Hier is jullie dochter dan ook eindelijk met een reactie.
Ik was sinds vorige weekend hartstikke ziek en druk met de kinderen en hun overgang naar het volgende schooljaar. Gelukkig is dit ook geslaagd voor jullie kleinkinderen dus dat is een goed begin lijkt mij. Fijn dat jullie vliegreis goed is verlopen, en dat jullie in zo'n korte tijd al zoveel moois hebben kunnen bewonderen.
Super mooie foto's maken jullie ook telkens weer (wilde ik ook even zeggen)..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
